Libros de Teatro en gallego, página 5 de 18

En Perder, Roberto Salgueiro fai unha escolla de textos escritos entre 2016 e 2021, período que se corresponde a unha nova etapa da súa dramaturxia, máis fragmentaria, formalmente arriscada e creada

«Pedro e o capitán» de Mario Benedetti, a pesar de ser concibida nun principio como unha novela, que o autor pensaba titular «O cepo», acabou sendo unha obra de teatro publicada en 1979. A presente v

Pedra sobre pedra sitúase no momento da construción do Pórtico da Gloria, co Mestre Mateu «afanado en protexer a evolución e remate» da súa grande obra que, malia todos os atrancos, chegou aos nosos días como unha das máis impresionantes mostras escultóricas do Románico europeo.

"...¡Non os coñecerei eu que ando a fozar nas cloacas todo o día! E mentres, estes pasan o tempo cruzados de brazos no paso de cebra e mirando para a outra beira. Présa, présa, ¡que présa van ter, ho! Se tivesen presa non ian andando, presa teñen eses que pasan caghando hostias e ainda por enriba estes queren que os paremos. A cruzar os brazos a lista do paro, caghendios, como fagho eu cando xa non hai mais merda que revolver, ainda que se e por merda hai para todos, ¡ai!, pero esa non a queren os señoritos, non, esa deixannola aos subcontratados e aos mouros, todos metidos no furado, e logo queixanse de que boten abaixo os edificios... E non van botar, que non che teñen puta idea, que nunca tal fixeran, ¡non ho!, aqui non fan falta avions nin terroristas, metenos a conducir escavadoras nas cloacas e ala se foi.¡Ala!, vannos invadir, ¡cagho nos patucos do neno Jesus!, que como non teño con quen falar, para mais ghaitas, paso todo o dia entre alis e mojames e como teño que explicarlles o choio, ainda aprenden o idioma grazas a min... Si, home si, mentres os nosos se dedican a invadir o pais deles ¡que van facer eles!, escapan para o noso que ainda que sexa entre as ratas polo menos vivese... Non cuspas ao ceo que che cae enriba, mandan tirar un millon de bombas onde os mojames por unha ghota de petroleo e logho...

Tres historias cruzadas que suceden no banco dun parque. ¿Que teñen en común unha anciá con medo a voar que precisa compaña, un cabaleiro e unha señora que atopan un home deitado no chan e unha moza suicida que ainda dubida sobre o seu destino? A papiroflexia: tres figuriñas de papel pregado cambiaran as suas vidas. O autor utiliza o absurdo para poñer de relevo o que e verdadeiramente importante mais ala das aparencias. Medos, soños, o amor. Porque as cousas non son o que parecen.

Sotelo Blanco Edicións publica, coa colaboración da Fundación Manuel María da Terra Cha, PAN. CATRO PROPOSTAS ARREDOR DA MALLA, texto teatral de Nazaret López, Carlos Santiago, Lucho Penabade e X.H. Rivadulla Corcon con creacion e adaptacion musical de Mini e Mero (o libro conten o CD da banda sonora do espectaculo). Pan. Catro propostas arredor da malla. O pan xa non se amasa na artesa, senon en factorias deshumanizadas, nin ven do trigo mallado na eira, senon de fariñas industriais. Estes cambios supoñen a transformacion da nosa sociedade tradicionalmente agraria nunha globalizada. A desparicion do labor da malla simboliza eses cambios e inspira as catro historias que conforman Pan. Do mesmo xeito que as mallas xuntaban a toda a aldea, Pan e o resultado dun longo e complexo proceso de creacion colectiva no que se implicou todo o equipo de Volta e Dalle Teatro. Catro autores con diferentes concepcions teatrais realizan as suas particulares interpretacions de cada paso que percorria o pan dende a leira a mesa.

Dúas traxedias que figuran entre as máis pupulares de William Shakespeare e que no 2006 Galaxia leva ao galego da man do tradutor Miguel Pérez Romero. Otelo e Macbeth dúas traxedias nas que as paixóns se erguen como centro da trama e a vontade individual pretende anular calquera limite. Escrita durante os anos 1603 e 1604, Otelo acabaria por converter o seu protagonista no simbolo dos celos, do matrimonio como extension da propiedade. En Macbeth, escrita probablemente en 1606, a loita contra o destino, o intento de dominar a vida, ese conto contado por un idiota, cheo de ruido e furia, que nada significa, traducese na incapacidade para chegar a entendela.

Os amores de anciáns e rapazas, un tema popular para unha farsa de gran influencia no teatro galego. Preparada por Manuel Rosales, Os vellos non deben de namorarse é unha excelente mostra das ideas e das capacidades teatrais de Castelao, que logrou plasmar nesta peza un mundo escenico no que a tradicion popular galega avivece en contacto coas tendencias renovadoras do teatro europeo. Pedra angular da literatura dramatica galega, a popularidade desta fermosa obra non deixou de medrar desde a sua estrea en Bos Aires no ano 1941. Chega agora esta version dentro da Edicion do cincuentenario, ilustrada coas laminas en branco e negro e en cor elaboradas polo propio Castelao.

Na cidade de Néboa vívese unha aparente rebelión de todos os reloxos, que deixan de contar o tempo. A alcaldesa Sabela Depresa e centos dos seus concidadáns teñen pesadelos cos reloxos, con moreas de reloxos que se lles aparecen nas noites invernais, mentres dormen, reivindicando a sua galbana ou a sua rebeldia. O Superreloxeiro Experto no Computo do Tempo Todo, don Cuco Campa, e o encargado de todo o sistema que mide o tempo en Neboa e ten un trato especial cos seus reloxos parlantes. A traves del comezamos a intuir todo un mundo de misterios e segredos marabillosos. A detective Lupita Grande e o doutor Hipocrates Verruga contribuiran a desvelar que alguen esta manipulando os reloxos co fin de impedirlles contar o tempo. Detras desa situacion albiscase un boicot de grandes dimensions sobre o que converxen moitos misterios. A partir de ai van xurdindo personaxes, digamos... especiais, ou mellor seria dicir moi especiais. E o caso do cociñeiro chines Chung Pataching, ou do propietario do pazo señorial de Neboa, o tricentenario don Baldomero Ninsesabe, que axudaran a desentoldar claves aparentemente incomprensibles.Na cidade de Néboa vívese unha aparente rebelión de todos os reloxos, que deixan de contar o tempo. A alcaldesa Sabela Depresa e centos dos seus concidadáns teñen pesadelos cos reloxos, con moreas de reloxos que se lles aparecen nas noites invernais, mentres dormen, reivindicando a sua galbana ou a sua rebeldia. O Superreloxeiro Experto no Computo do Tempo Todo, don Cuco Campa, e o encargado de todo o sistema que mide o tempo en Neboa e ten un trato especial cos seus reloxos parlantes. A traves del comezamos a intuir todo un mundo de misterios e segredos marabillosos. A detective Lupita Grande e o doutor Hipocrates Verruga contribuiran a desvelar que alguen esta manipulando os reloxos co fin de impedirlles contar o tempo. Detras desa situacion albiscase un boicot de grandes dimensions sobre o que converxen moitos misterios. A partir de ai van xurdindo personaxes, digamos... especiais, ou mellor seria dicir moi especiais. E o caso do cociñeiro chines Chung Pataching, ou do propietario do pazo señorial de Neboa, o tricentenario don Baldomero Ninsesabe, que axudaran a desentoldar claves aparentemente incomprensibles.

Os malos pastores, representada en 1897 e publicada no ano seguinte, é unha traxedia proletaria, a historia dunha folga obreira organizada por un líder anarquista, Jean Roule, entrecuzada cunha historia de amor. Lonxe de ser unha obra de propaganda, a peza xorde marcada por un pesimismo atroz que raia no nihilismo e que pecha todas as portas a esperanza, O autor non pretrendeu de ningun xeito fornecer unha solucion a cuestion social. Malia se situar do lado dos obreiros e soster as suas reivindicacions, Mirbeau negase a idealizalos, como tamen a demonizar os patrons, e refuga calquera sorte de maniqueismo.

Obra editada inicialmente en 1971, e agora revisada polo propio autor, Os Irmandiños aborda os feitos da primeira Guerra Irmandiña, a Irmandade fusquenlla, a das protestas dos vasalos das terras do señorio de Andrade, acaudillados polo capitan Fidalgo Rui Xordo.

Os homes só contan até tres, o drama de Antón Lopo gañador do premio Álvaro Cunqueiro para textos teatrais 2004, conta a historia de dúas irmás que viven xuntas, Luísa, autora e directora teatral de exito, e Helena, encargada do arranxo da casa e escritora anonima de textos. A aparente harmonia da sua convivencia, apenas interrompida por Evaristo, o seu veciño gardaxurado, rachase cando aparece nas suas vidas Nico, un malabarista e actor, novo, fermoso e intelixente, do que axiña se enamora Luisa, quen, sen consultar coa sua irma, o convidara a compartir vida e apartamento. Mais, a empatia entre Helena e Nico non tarda en aparecer, e a ausencia de Luisa durante un par de semanas fai que o achegamento entre eles dous se produza. Helena estara disposta a traizoar a sua irma para emprender unha aventura lonxe da rutina que a protexe? Os homes so contan ate tres, peza dividida en 28 escenas, foi estreada o 2 de decembro de 2005 pola compañia A Factoria Teatro.

“Os cárceres do esquenzo”, escrita por Inma Antonio, aborda a entrevista que mantén Nicolás o Ruso, un veterano fotógrafo reporteiro de guerra, e unha xornalista días antes do comezo da guerra do Ira