Libros de Teatro en gallego, página 6 de 18

Nun espazo pechado dous personaxes espidos descobren a súa violencia. Un pai e un fillo, sen poesía, sen adornos, coa dureza dunha realidade que non é tan allea ao país para o que se conta. Como a chuvia que cae todos os dias, que alguns poetas cantan e que amola a meirande parte da xente. A pequena historia dun pai e dun fillo que forma parte dunha historia colectiva, en que a emigracion e asunto central. Historia da chuvia que cae todos os dias de Roberto Salgueiro obrtivo o XVIº Premio Alvaro Cunqueiro para Textos Teatrais 2007

Autores: Zé ParedesJuan Oliveira(de) Xosé Manuel GarcíaAntonio López Rico

Raúl Dans fai un retrato desapiadado dun núcleo familiar en descomposición, en cuxo centro está Helena, esposa e nai, presa da insatisfacción e a amargura, ante o reto de afrontar unha batalla contra o destino mentres todo o seu universo se derruba. Teatro de personaxes, da palabra como arma, da trama como revelacion. Velaqui un drama de feitura clasica poboado de perdedores e antiheroes modernos, mulleres e homes na busca do obxectivo mais lexitimo do ser humano: a conquista da felicidade.As relacions de parella, entre pais e fillos, os vencellos que nos unen as persoas, a natureza deses vinculos e as suas escravitudes, o inexorable paso do tempo, as frustracions, o fracaso e as debiles esperanzas que nos manteñen con vida. En Chegamos despois a unha terra gris hai tamen unha reflexion sobre a verdadeira identidade das persoas, sobre ese ser desprezable que aniña en cada un de nos, ese ser que nos emperramos en negar, pero que somos, en realidade, mais que aquel outro que quixeramos ser ou aparentamos ser ante os demais.Algunhas historias pretenden iluminar as zonas escuras da alma humana. En palabras do propio autor, Chegamos despois a unha terra gris penetra nesas zonas escuras para perderse nelas.Raúl Dans fai un retrato desapiadado dun núcleo familiar en descomposición, en cuxo centro está Helena, esposa e nai, presa da insatisfacción e a amargura, ante o reto de afrontar unha batalla contra o destino mentres todo o seu universo se derruba. Teatro de personaxes, da palabra como arma, da trama como revelacion. Velaqui un drama de feitura clasica poboado de perdedores e antiheroes modernos, mulleres e homes na busca do obxectivo mais lexitimo do ser humano: a conquista da felicidade.As relacions de parella, entre pais e fillos, os vencellos que nos unen as persoas, a natureza deses vinculos e as suas escravitudes, o inexorable paso do tempo, as frustracions, o fracaso e as debiles esperanzas que nos manteñen con vida. En Chegamos despois a unha terra gris hai tamen unha reflexion sobre a verdadeira identidade das persoas, sobre ese ser desprezable que aniña en cada un de nos, ese ser que nos emperramos en negar, pero que somos, en realidade, mais que aquel outro que quixeramos ser ou aparentamos ser ante os demais.Algunhas historias pretenden iluminar as zonas escuras da alma humana. En palabras do propio autor, Chegamos despois a unha terra gris penetra nesas zonas escuras para perderse nelas.

A medio camiño entre un libro de contos e un de poemas sitúanse estas partículas. Algunhas dramáticas, outras posdramáticas. Nas primeiras encétanse fíos narrativos que se desenvolven pendurados da accion verbal, nas segundas abrense fendas nas que a accion foxe do relato para ser son, movemento e xesto puros.Como na vida, hai escenas de amor e desamor. Hainas de personaxes que se buscan. Hainas de voces que non chegan a ser personaxes porque non dan construido a sua identidade. Hai escenas de sexo. Hainas de pensamento. Pero en todas, os personaxes, de habelos, han ser a actriz ou o actor que os actue e os diga, han ser as lectoras e os lectores que queiran xogar con estas dramaticulas. Porque, a fin e ao cabo, o que aqui se propon e un xogo coas voces que ha chamar polo corpo

O sétimo ceo. Mozas de primeira. Lonxe. De serieReúnense neste volume catro pezas da dramaturga británica Caryl Churchill, autora que destaca pola variedade formal da súa obra, partindo sempre dunha ollada critica. Son textos que de forma permanente nos mostran como as relacions de poder manteñen ou provocan situacions de dominacion e submision. Escritas en momentos diferentes e con rexistros igualmente diversos, estas catro pezas poñen de manifesto a riqueza enorme da escritura dunha autora fundamental no teatro do seculo XXI.

Escrita en 1896, A gaivota e a primeira das obras de Chekhov que son xeralmente consideradas obras mestras do dramaturgo e escritor ruso. Centrase nos conflitos románticos e artísticos de catro personaxes: a inxenua Nina, a anteriormente gloriosa actriz Irina Arkadina, o dramaturgo experimental Konstantin Trepliov, fillo de Irina, e o famoso escritor Trigorin. Pola sua banda, a accion de O tio Vania ten lugar na herdade de Serebriakov, a que acababan de chegar para residir nela o profesor retirado Serebriakov e a fermosa Elena, a sua segunda esposa. Antes diso, na herdade non existia outra cousa que o traballo arduo de Sonia e o tio Vania, en compañia da nai deste e de Teleguin. Todo ese traballo tiña como fin que Serebriakov puidese obter unha renda decente. A dramatica de Anton Chekhov hai que situala nun momento de transcendentais cambios, que en Rusia supoñen o transito da sociedade rural a unha sociedade urbana na que se deixa sentir o pulo do capitalismo e dos procesos de industrializacion. Os seus personaxes habitan mundos que se derruban e, como consecuencia, sofren penosos conflitos internos cando a realidade que habitan vai derruindo as expectativas que configuran o seu mundo interior.

IV Premio Diario Cultural de Teatro Radiofónico

Edítanse por fin en galego, a lingua na que foron escritas, as tres primeiras obras teatrais de Andrés Pociña, todas elas xa publicadas en español, italiano, e portugués. As tres foron representadas en España, Italia e Portugal, mais ningunha probou fortuna deica agora en terras galegas.Medea en Camariñas, estreada en 2005, vai camiño das cen representacions, en cinco montaxes distintos. Consiste no monologo dunha Medea xa vella, que explica por si mesma os feitos da sua existencia as mulleres de Camariñas que estan lavando nun daqueles lavadoiros de antes.Unha tardiña en Mitilene, que principia o seu andar escenico co titulo Atardecer en Mitilene en 2010, levanos as conversas da poeta Safo coas discipulas que viven con ela, e ouvimos o que falan sobre poesia, musica, politica, amizade, amor, e dicir, a vida. Cousas e ideas doutros tempos, sempre vixentes hoxe en dia.Antigona ante os xuices foi estreada en 2017, en italiano, nun lugar excepcional, o Mausoleo de Ciceron en Formia (Italia). Tratase dunha vision nova, da mais exemplar rapaza da mitoloxia antiga, enfrontandose a un tribunal e ao pobo de Tebas, para defender con enerxia o seu comportamento.A preparacion desta primeira edicion galega conxunta foi posible grazas a amizade e xenerosidade da Dra. Maria Teresa Amado Rodriguez, prestixiosa helenista da Universidade de Santiago de Compostela, ben coñecida polos seus traballos de todo tipo sobre as literaturas grega e galega.

A vida transcorre lenta, moi lenta, no Castelo de Pena Redonda polo ano 1250. O bufón Lourenzo argalla mil andrómenas nun inútil intento de divertir o rei Ramiro I, comellón e pousafoles. Mentres, a raíña dona Elvira só está pendente de adquirir xoias e vestidos para engalanarse, e a princesa Catarina soña con viaxar e coñecer mundo. A chegada de Pancho, un enigmático e encantado príncipe portugués, virará a rutina do Castelo.

Esta obra constitúe un conxunto de contos narrados "a carón da pedra" que, tal e como indica o seu prologuista, Carlos Loureiro, "teñen que cumprir a función de ser un elo interxeracional porque unha sociedade que mira cara adiante terá sempre que empregar o retrovisor senón será unha sociedade capada... para sabermos a onde imos temor que saber de onde vimos, e ese será o obxectivo do conto popular e por iso o Manu acudirá onda o avó, o personaxe que lembra o de hai moito tempo e non o do máis presente, porque toda persoa, por moi insignificante que sexa e toda cousa pequena que faga cada día, inda que non pasen á historia, sen elas non se pode entender un país, tal e como se nos di nesta adaptación, e porque que o feito de que haxa personaxes históricos famosos non quita que sexa moi importante o que fan as persoas comúns, digamos, porque son a expresión do pobo".

Este libro escribiuno Otero Pedrayo na vellez, pero non chegou a publicalo en vida. Trátase dunha fonda e aguda interpretación da vida e obra da poeta galega, escrita no máis xenuíno estilo oteriano. Concibida en forma de dialogo dramatico, nela deixa Otero voar libremente a sua imaxinacion desbordada, que as veces chega as dificiles alturas onde se esconde o lirismo que envolve a esvaida figura da sua protagonista.

Nas páxinas deste libro poderedes atopar pequenas rebelións, loitas de artistas, militancias extremas, personaxes reais que semellan inventados, autoras atascadas, amores posibles e imposibles, divertidas distopias, citas a cegas, retallos da America profunda, o cine e as suas actrices, soidade, enfermidade, morte, vellez, violencia, amor...Microefectos dramaturxicos non e mais que unha ollada diferente ao mundo. O noso dia a dia, as nosas preocupacions, ilusions, esperanzas, farturas e sensacions transformadas en teatro. Un teatro proximo, sincero, atrevido, polemico; un refl exo de como vemos a nosa sociedade, un retrato do que nos rodea, as veces divertido, as veces amargo, como a vida mesma. Pequenas pilulas dramaticas que refl icten o noso sentir a traves dunha morea de personaxes e situacions.Con esta escolma dos nosos textos pretendemos emocionarvos e divertirvos. Esa foi dende o principio a nosa intencion e esperamos non defraudarvos.