Libros de Teatro en gallego, página 6 de 18

Estudo e edición dos paratextos que acompañan as edicións das pezas dramáticas de Joâo Baptista de Almeida Garrett (1799-1854).

Catálogo de noticias sobre teatro aparecidas na prensa e noutras publicacións periódicas, que se encontran actualmente reunidas nos ricos fondos da Biblioteca-Arquivo Teatral Francisco Pillado Mayor

Nun espazo pechado dous personaxes espidos descobren a súa violencia. Un pai e un fillo, sen poesía, sen adornos, coa dureza dunha realidade que non é tan allea ao país para o que se conta. Como a chuvia que cae todos os dias, que alguns poetas cantan e que amola a meirande parte da xente. A pequena historia dun pai e dun fillo que forma parte dunha historia colectiva, en que a emigracion e asunto central. Historia da chuvia que cae todos os dias de Roberto Salgueiro obrtivo o XVIº Premio Alvaro Cunqueiro para Textos Teatrais 2007

Autores: Zé ParedesJuan Oliveira(de) Xosé Manuel GarcíaAntonio López Rico

Raúl Dans fai un retrato desapiadado dun núcleo familiar en descomposición, en cuxo centro está Helena, esposa e nai, presa da insatisfacción e a amargura, ante o reto de afrontar unha batalla contra o destino mentres todo o seu universo se derruba. Teatro de personaxes, da palabra como arma, da trama como revelacion. Velaqui un drama de feitura clasica poboado de perdedores e antiheroes modernos, mulleres e homes na busca do obxectivo mais lexitimo do ser humano: a conquista da felicidade.As relacions de parella, entre pais e fillos, os vencellos que nos unen as persoas, a natureza deses vinculos e as suas escravitudes, o inexorable paso do tempo, as frustracions, o fracaso e as debiles esperanzas que nos manteñen con vida. En Chegamos despois a unha terra gris hai tamen unha reflexion sobre a verdadeira identidade das persoas, sobre ese ser desprezable que aniña en cada un de nos, ese ser que nos emperramos en negar, pero que somos, en realidade, mais que aquel outro que quixeramos ser ou aparentamos ser ante os demais.Algunhas historias pretenden iluminar as zonas escuras da alma humana. En palabras do propio autor, Chegamos despois a unha terra gris penetra nesas zonas escuras para perderse nelas.Raúl Dans fai un retrato desapiadado dun núcleo familiar en descomposición, en cuxo centro está Helena, esposa e nai, presa da insatisfacción e a amargura, ante o reto de afrontar unha batalla contra o destino mentres todo o seu universo se derruba. Teatro de personaxes, da palabra como arma, da trama como revelacion. Velaqui un drama de feitura clasica poboado de perdedores e antiheroes modernos, mulleres e homes na busca do obxectivo mais lexitimo do ser humano: a conquista da felicidade.As relacions de parella, entre pais e fillos, os vencellos que nos unen as persoas, a natureza deses vinculos e as suas escravitudes, o inexorable paso do tempo, as frustracions, o fracaso e as debiles esperanzas que nos manteñen con vida. En Chegamos despois a unha terra gris hai tamen unha reflexion sobre a verdadeira identidade das persoas, sobre ese ser desprezable que aniña en cada un de nos, ese ser que nos emperramos en negar, pero que somos, en realidade, mais que aquel outro que quixeramos ser ou aparentamos ser ante os demais.Algunhas historias pretenden iluminar as zonas escuras da alma humana. En palabras do propio autor, Chegamos despois a unha terra gris penetra nesas zonas escuras para perderse nelas.

A medio camiño entre un libro de contos e un de poemas sitúanse estas partículas. Algunhas dramáticas, outras posdramáticas. Nas primeiras encétanse fíos narrativos que se desenvolven pendurados da accion verbal, nas segundas abrense fendas nas que a accion foxe do relato para ser son, movemento e xesto puros.Como na vida, hai escenas de amor e desamor. Hainas de personaxes que se buscan. Hainas de voces que non chegan a ser personaxes porque non dan construido a sua identidade. Hai escenas de sexo. Hainas de pensamento. Pero en todas, os personaxes, de habelos, han ser a actriz ou o actor que os actue e os diga, han ser as lectoras e os lectores que queiran xogar con estas dramaticulas. Porque, a fin e ao cabo, o que aqui se propon e un xogo coas voces que ha chamar polo corpo

O sétimo ceo. Mozas de primeira. Lonxe. De serieReúnense neste volume catro pezas da dramaturga británica Caryl Churchill, autora que destaca pola variedade formal da súa obra, partindo sempre dunha ollada critica. Son textos que de forma permanente nos mostran como as relacions de poder manteñen ou provocan situacions de dominacion e submision. Escritas en momentos diferentes e con rexistros igualmente diversos, estas catro pezas poñen de manifesto a riqueza enorme da escritura dunha autora fundamental no teatro do seculo XXI.