EMILIO XOSE INSUA

Cando eu me consideraba o derradeiro supervivente dun pobo suicida, chegou a min a voz alentadora dun escritor. Era Antón Vilar Ponte. Con estas palabras, escritas en A Nosa Terra en marzo de 1936 (n.º 404) para chorar a desaparicion fisica do xornalista de Viveiro, deixaba Castelao ben clara a enorme transcendencia que tanto para si propio como para a historia politica e cultural da Galiza no seu conxunto tivera a posta en marcha, o 18 de maio de 1916, da primeira das Irmandades da Fala, a que ben axiña se sumarian outras.Transcorridos cen anos desde aquel acontecemento historico, a presente monografia ve lume para intentar ofrecer unha descricion fiel e detallada da traxectoria, actividades, publicacions, campañas, iniciativas, debates e conflitos que foron balizando o desenvolvemento desta entidade, unanimemente considerada pola historiografia como punto de arranque do nacionalismo galego contemporaneo.A sua disolucion no seo do Partido Galeguista, en decembro de 1931, marca por iso mesmo o remate do noso percorrido, no que propositadamente emprestamos atencion as diversas vertentes esenciais do labor dese autentico cerebro colectivo que foron as Irmandades: a reivindicacion idiomatica, o labor literario-cultural, a accion politica e a elaboracion doutrinaria. Optamos por facer un desenvolvemento pegado a...

«Todo canto eu fixen se acha ateigado dun amor a Galiza que calquera poderá igualar, pero nunca superar.» A frase de Ramón Villar Ponte, igualmente aplicábel a seu irmán Antón, resume perfectamente o