Libros de Narrativa en gallego, página 5 de 154

Na sombra proxectada pola viseira verde da gorra, os desdeñosos ollos azuis e amarelos de Ignatius J. Reilly miraban por riba do ombro para as demais persoas que agardaban baixo o reloxo dos grandes almacens D. H. Holmes, escrutando a multitude... "A conxura dos necios", galardoada co Premio Pulitzer de ficcion en 1981, e unha das novelas postumas de John Kennedy Toole. O seu titulo procede dunha cita do clasico Jonathan Swift: Cando no mundo aparece un verdadeiro xenio, podemolo recoñecer por este signo: que os necios se conxuran todos contra el. Ilustracion de portada: Marc Taeger

A corpo aberto de Manuel Rivas é unha viaxe de xornalismo "Indie". Independente, libre, irónica, crítica e de fábrica literaria. A primeira das viaxes describe o lugar imaxinario onde, tras a perda do poder en 2004, se decidiu instalar a España conservadora: o Estado de Apocalipse Permanente. Como no Ciprianillo, o popular libro dos tesouros ocultos, o lector non debe ler senon desler, do presente ao pasado, ao xeito do arqueologo que se interna na caverna da España do Ultimo Dia. A segunda trata da "amnesia retrogada", unha viaxe contra o esquecemento e unha denuncia do "complexo de Creonte" no que ainda se manteñen as elites mais influentes da dereita española. Na terceira, "A revolucion do mar", contanse, entre outras, duas loitas que contribuiron a modificar a nosa conciencia medioambiental: a expedicion do Xurelo a Fosa Atlantica e o "thriller" do caso Prestige. E, por ultimo, na cuarta, "As Reexistencias", unha sorte de historias naturais escritas cunha respiracion alternativa, entre dor e humor. En todo caso, o proposito deste libro responde a idea que enunciou con encarnizada precision Rodolfo Walsh: escribir e un avance laborioso contra a estupidez.A corpo aberto de Manuel Rivas é unha viaxe de xornalismo "Indie". Independente, libre, irónica, crítica e de fábrica literaria. A primeira das viaxes describe o lugar imaxinario onde, tras a perda do poder en 2004, se decidiu instalar a España conservadora: o Estado de Apocalipse Permanente. Como no Ciprianillo, o popular libro dos tesouros ocultos, o lector non debe ler senon desler, do presente ao pasado, ao xeito do arqueologo que se interna na caverna da España do Ultimo Dia. A segunda trata da "amnesia retrogada", unha viaxe contra o esquecemento e unha denuncia do "complexo de Creonte" no que ainda se manteñen as elites mais influentes da dereita española. Na terceira, "A revolucion do mar", contanse, entre outras, duas loitas que contribuiron a modificar a nosa conciencia medioambiental: a expedicion do Xurelo a Fosa Atlantica e o "thriller" do caso Prestige. E, por ultimo, na cuarta, "As Reexistencias", unha sorte de historias naturais escritas cunha respiracion alternativa, entre dor e humor. En todo caso, o proposito deste libro responde a idea que enunciou con encarnizada precision Rodolfo Walsh: escribir e un avance laborioso contra a estupidez.

Até a escola de feitizaría de Roke chega un mozo enviado polo seu pai, o príncipe de Enlad, para se entrevistar co arquimago Ged e comunicarlle que a maxia está a desaparecer dos confíns de Terramar cara o interior do arquipelago. Non e a primeira vez que isto acontece. No entanto, nesta ocasion, Ged decide que e o momento de abandonar a escola que dirixe e buscar a orixe deste fenomeno que esta a levar os feiticeiros a esquecer as suas artes.

Un incendio nunha casa abandonada. Dous cadáveres. Un home e unha muller sen teito que se refuxiaban na vivenda. Pero a conmoción dura o mesmo ca portada dun xornal. O suceso, un de tantos titulares, cae axiña no esquecemento. Ninguen se concentrara nunha praza pola parella. Ninguen se indignara nun programa de television. Ninguen apelara as nosas conciencias nas redes sociais. Eses mortos, simple estatistica, descansaran baixo a alfombra da nosa mesquindade.Unha novela escura e opresiva, escrita cun desacougante lirismo, sobre a miseria moral que habita en nos. Un rexistro turbador da violencia contemporanea, na sua representacion mais sordida e brutal, sen fuxir dos angulos en sombra dunha realidade desalentadora. Unha inspeccion precisa da ignominia en curso dos nosos dias, relatada sen apartar os ollos do horror. Un relato atravesado por unha estraña e clarividente poesia da crueldade. Os protagonistas coñecen o abismo. Non hai aqui espazo para a esperanza. So para unha historia salvaxe.Un incendio nunha casa abandonada. Dous cadáveres. Un home e unha muller sen teito que se refuxiaban na vivenda. Pero a conmoción dura o mesmo ca portada dun xornal. O suceso, un de tantos titulares, cae axiña no esquecemento. Ninguen se concentrara nunha praza pola parella. Ninguen se indignara nun programa de television. Ninguen apelara as nosas conciencias nas redes sociais. Eses mortos, simple estatistica, descansaran baixo a alfombra da nosa mesquindade.Unha novela escura e opresiva, escrita cun desacougante lirismo, sobre a miseria moral que habita en nos. Un rexistro turbador da violencia contemporanea, na sua representacion mais sordida e brutal, sen fuxir dos angulos en sombra dunha realidade desalentadora. Unha inspeccion precisa da ignominia en curso dos nosos dias, relatada sen apartar os ollos do horror. Un relato atravesado por unha estraña e clarividente poesia da crueldade. Os protagonistas coñecen o abismo. Non hai aqui espazo para a esperanza. So para unha historia salvaxe.

Xesús Rodríguez López (Lugo, 1859-1917), médico de profesión, estivo especialmente preocupado por atinguir dous obxetivos esenciais na súa obra: dunha parte, o seu empeño diríxese a conseguir a transcrición máis fidedigna dos costumes e dos ambientes para trazar unha imaxe realista da vida galega do seu tempo; doutra, esa mesma fidelidade determínao a escribir nun galego no que léxico e sintaxe reflicten transparentemente a linguaxe cotiá dos campesiños. Escritor realista, pois, é autor de poemas, cadros de costumes, contos e mesmo pezas de teatro. Sen embargo, a súa sona nas nosas letras vén especialmente determinada por unha novela longa: A cruz do salgueiro (1899). Situada en espacios extragalegos, presenta unha decidida abundancia de acontecementos e ambientes, descritos con concisión. A cruz do salgueiro acada voz propia por constituír un decisivo paso adiante no emprego do idioma en calquera circunstancia, co que a narrativa galega camiña rectamente no proceso da súa plena normalización.

XXXIX Premio Xerais de Novela, 2022. Amanda non só herdou unha fortuna, tamén herdou unha culpa. Cada seis meses, coma un cravo, os empregados dunha pequena sucursal bancaria reciben a visita desagr

Os derradeiros momentos da vida dunha muller. As lembranzas agroman no leito entre a doenza, a febre e a dor. Comezan a desfilar, entón, os feitos relevantes da súa vida. Amores, desamores, pensamentos, libros, viaxes, soños...Lembranzas entrecortadas, nunha neboa que as vai enterrando no definitivo esquecemento... A traves dunha obra de absoluta ficcion que recrea a dramatica loita entre a vida e a morte, a confusion entre o real e o soñado, asi como as lembranzas, temores e aspiracions dun horizonte historico nunha Compostela de soños liberais e romanticos, de arelas esgazadas e rotas.

Ao entrar na cova de Anboto, nos montes de Euskadi, pódeste atopar coa deusa Mari, unha fermosa muller que habita nela. Cómpre que sexas sincero se che pregunta, porque se lle mentes quitarache o que negues. Poren, se lle dis a verdade, concederache o que mais desexas. O cadaver dunha muller aparece moi preto de Portomarin, Lugo. A inspectora Galdos e o seu compañeiro Martin Lasarte descobren que a sua identidade se correponde coa de Deva Varela, desaparecida en Arrasate, Guipuscoa, no solsticio de veran sete anos atras. Agrandase o misterio ao saber que a sua irma, Amalur, tamen desapareceu na mesma data, vinte e oito anos antes, no monte de Anboto. A investigacion policial levaralles de Galicia a Euskadi para descubrir que se agocha tras tantos anos de silencio. Que lle sucedeu a Amalur? È posible que ainda siga con vida? Cada vez hai mais interrogantes, mais a verdade esta a piques de saberse e ninguen esta preparado para ela. Ou si? si?

Dadaísmo, surrealismo, rabudismo, inconformismo, rupturismo, rompentismo. Diso vai A dama que fala. Este libro de Rompente é a reedición do último libro que publicou o grupo en 1983, antes de separase. Anton Reixa, Alberto Avendaño e Manuel M. Romon reuniron baixo o toldo de oA damao (un espectaculo que tivo varias versions) a parte da vangarda artistica de Galicia daquel tempo: os artistas plasticos Menchu Lamas, Anton Patiño, Anxel Huete e Guillermo Monroy e os compositores Enrique X. Macias e Julian Hernandez. Cumpridos xa os 40 anos da primeira edicion, compre mergullarse agora na operturbacion Rompenteo cun libro onde se recuperan os textos orixinais e a pegada estetica de Lamas e Patiño. Neste volume incluese tamen un apendice documental que quere axudar a visualizar aquel tempo de grandes preguntas e silenciosas perplexidades. Se cadra, igual ca hoxe.

A obra, coeditada por Sotelo Blanco Edicións e o Servizo Galego de Igualdade, forma parte da colección ?As Letras das Mulleres? e o seu obxectivo é o de divulgar obras fundamentais de autoría feminina, tanto de ficción como ensaísticas, e fomentar o recoñecemento do labor intelectual co que as mulleres teñen contribuído á cultura universal ao longo da Historia. Esta obra conta con un prólogo de Jorge Figueroa Dorrego e tradución de Mª.Fe González. Eliza Haywood. Foi unha escritora moi prolífica e popular na Gran Bretaña do século XVIII. Actriz, dramaturga, novelista, tradutora e editora de xornais, podemos afirmar que é difícil atopar algunha muller da época con máis actividade no mundo das letras. A dama solitaria e Fantomina son dous bos exemplos da narrativa que Haywood escribiu durante a década de 1720. A primeira é unha historia de sedución e abandono que reivindica o desexo feminino e apela á solidaridade entre mulleres. Fantomina é unha fantasía de liberdade feminina que xoga co carácter performativo das relacións interpersoais, presenta unha alternativa á literatura de sedución e abandono, e explora as complexidades do amor.

Á de mosca é a historia da desaparición dunha rapaza compostelana e dun fotógrafo e ex axente dos servicios secretos que vai na súa procura. O que semella unha fuxida adolescente sen maior trascendencia acaba convertida nunha complexa trama de narcotrafico enleada cos preparativos para o golpe de Estado do 23-F. O lector ira descubrindo todo iso o tempo que o fai o investigador, que non deixa de abraiarse ao descubrir o que hai detras de cada teon. Esas sorpresas -a do protagonista e a do lector- non seria posible sen a habilidade para ordear a sua historia que amosa o autor. Non faltan nesta novela con respecto as anteriores a calidade estilistica -notase as centos de horas de voo en prensa-, a habilidade para manexarse con diferentes rexistros idiomaticos -segundo clases sociais e profesions- e para dar vida os escenarios nos que situa a accion, asi como a detallada documentacion, que vai destilando o longo da obra sen caer nesas erudicions rinchantes nas que caen outros autores. Todos estes elementos bastarian para facer de A de mosca unha boa novela negra, e dicir, unha boa obra literaria, pero o xeito no que artella as persoaxes convirtena nalgo mais. O sentimental do fotografo, quen ainda cre nunha amistade que supon a entrega total; o escepticismo do Gualtrapa, debuxada coma unha boa persoa maleada por unha morea de anos na espionaxe, e, sobre todo, a figura preponderante do Vello, quen vai movendo todos as persoaxes coma se xogase con eles coma se os movera nun mapa de campaña militar de hai tres seculos, fan de A de mosca unha obra que vai resistir o paso do tempo sen precisar tratamento para a taraza, o bichiño que se come os libros malos.

«Entramos no novo milenio sen compás», con esta frase comeza este ensaio no que Amin Maalouf intenta explicar como se chegou á deleiba actual do mundo e como se poderá saír dela. Para Maalouf dende o