Libros de Teatro en gallego, página 4 de 18

A figura de Manuel Daniel Varela Buxán (1909-1986) é a dun dramaturgo galego de obra prolífica que cumpría revisitar a través dunha edición coma a presente. Ofrécense así senllas pezas clave na súa bibliografia: Se o sei... non volvo a casa e mais Taberna sin dono, acompañadas dun estudo critico e contextualizador, preparado por Xose Luna Sanmartin, e enriquecidas coa inclusion de abondoso material fotografico e documental. Co presente traballo pretendese facilitar a accesibilidade aos traballos teatrais de Varela Buxan ao tempo que se lle quere tributar un necesario recoñecemento a ese labor calado, intenso e fundamental que realizou polo noso teatro, tanto na emigracion arxentina coma en Galicia.A figura de Manuel Daniel Varela Buxán (1909-1986) é a dun dramaturgo galego de obra prolífica que cumpría revisitar a través dunha edición coma a presente. Ofrécense así senllas pezas clave na súa bibliografia: Se o sei... non volvo a casa e mais Taberna sin dono, acompañadas dun estudo critico e contextualizador, preparado por Xose Luna Sanmartin, e enriquecidas coa inclusion de abondoso material fotografico e documental. Co presente traballo pretendese facilitar a accesibilidade aos traballos teatrais de Varela Buxan ao tempo que se lle quere tributar un necesario recoñecemento a ese labor calado, intenso e fundamental que realizou polo noso teatro, tanto na emigracion arxentina coma en Galicia.

1.1DD 01.1 10000000000000000

Este libro escribiuno Otero Pedrayo na vellez, pero non chegou a publicalo en vida. Trátase dunha fonda e aguda interpretación da vida e obra da poeta galega, escrita no máis xenuíno estilo oteriano. Concibida en forma de dialogo dramatico, nela deixa Otero voar libremente a sua imaxinacion desbordada, que as veces chega as dificiles alturas onde se esconde o lirismo que envolve a esvaida figura da sua protagonista.

''Romeo e Xulieta'', traxedia estreada con grande éxito en 1956, é unha extraordinaria historia de amor cunha trama apaixonante e diálogos ateigados de enxeño, na que se prefigura todo un estilo no tratamento do tema amoroso. Xunto a ela, ''O rei Lear'' e a gran traxedia na que a subversion de todos os valores fai percibir con crua nitidez a presencia do absurdo na mesma cerna da vida; peza que constitue un dos puntos culminantes da obra do dramaturgo ingles.

Un príncipe xigante, unha raia histérica, un meigallo e moito máis nunha farsa adaptada por Sarabela Teatro. Nun reino estraño gobernado por unha raíña histérica hai un pazo a piques de derrubarse baixo as arroutadas de Micomicon, un principe de dimensions desproporcionadas e xigantescas por mor dunha maldicion. Entre tanto personaxe estrafalario destaca Adhelala, unha princesa en cativerio que posue a sabedoria e a iniciativa precisas para cambiar as cousas. So ela coñece a orixe do mal do principe e posue o meigallo para curalo. Pero hai obstaculos.

O humor obríganos e preguntarnos, o cómico non.Só o humor ten a posibilidade de provocar a risa a través da dor, e, deste xeito, interróganos de maneira diferente a como o faría a traxedia sobre a morte, a calamidade e a inxustiza. Esta e a risa que atravesa a obra dramatica de Blanco Amor, coa clara intencion de interrogarnos, de nos esporear, en ocasions desde un punto de vista mais amable, noutras, desde a provocacion mais absoluta.Rir e provocar. Obra teatral, recolle as pezas de Farsas para titeres, Teatro pra a xente e o Proceso en Jacobusland, onde Blanco Amor apañou en gavelas a linguaxe popular e procurou nos arrabaldes da lingua o escintileo dunha verdade que sabe a medias.

Nun lugar do (nor)Oeste, á saída dalgunha revolta, atópase Río Bravo, onde os homes son homes e as mulleres tamén. Este musical trepidante esgota os estereotipos do «western» e ri de todos eles. A sú

A vida tranquila e un tanto baleira da pequena cidade vese de súpeto perturbada pola insólita prensenza dun rinoceronte ceibo que turra e ameaza a morna paz cotiá. Ionesco mergúllanos nun mundo cínico e grotesco que vai tomando un aspecto cada vez mais inquietante. So Berenguerun home inseguro que non se sente comodo nesa sociedadese negara a aceptar o que semella irreversible.Traducion e notas: Henrique Harguindey Banet

Catálogo de noticias sobre teatro aparecidas na prensa e noutras publicacións periódicas, que se encontran actualmente reunidas nos ricos fondos da Biblioteca-Arquivo Teatral Francisco Pillado Mayor

Inés de Castro, pertencente á poderosísima familia galega dos Castros (unha das que máis influíron na política dos reinos hispánicos cristiáns no século XIV), entrou en Portugal como dama do séquito de dona Constanza, infanta castelá prometida de don Pedro, infante de Portugal (futuro Pedro I o Cru). Namorados o infante e a Castro iniciaron unha relación, apartada pero pública e coñecida.Desaprobada esta relación polo rei de Portugal don Afonso IV (por razóns de inconveniencia conxuntural), este, por mor de complicadas lideiras políticas, manda asasinar a dona Inés, sacrificándoa a 'superiores razóns de estado'. Cando o infante don Pedro chega a rei fai recoñecer, 'post mortem', a Inés de Castro como raíña. Dona Inés xace como raíña (cabo de don Pedro I) nun magnífico monumento tumular no mosteiro de Alcobaça. Dona Xoana de Castro, irmá de dona Inés, que tiña selado un compromiso de matrimonio co rei de Castela Pedro I o Cruel (sobriño do outro Pedro I, o Cru), foi repudiada (por lideiras políticas non moi diversas das que provocaron a morte da irmá) na mesma noite de vodas. Estoutra Castro xace como raíña de Castela nunha tumba da Capela das Reliquias na Catedral de Santiago. Ata aquí, brevisimamente, a historia. Logo o mito, a xente que o forxou... e dous destinos de muller. Despois a metáfora... o teatro.

Raclette, de Santiago Cortegoso, gañadora do XXII Premio Álvaro Cunqueiro de textos teatrais, é unha obra que mestura a comedia co dramatismo, abordando temas universais desde a perspectiva da sociedade actual. Cunha solida reflexion arredor de temas como a incomunicacion, a morte, a relacion de parella, a maternidade, a sobreproteccion ou a violencia, Raclette presentanos cinco personaxe sentados nunha mesa que compoñen un complexo mosaico humano. A partir de ai, o autor construe un texto caracterizado por unha inquedante estrutura dramatica, dentro da que a informacion chega ao lector-espectador dun xeito rigorosamente dosificado, nunha liña de accion que avanza con sutil equilibrio entre a ironia e o humor corrosivo, espindo as contradicions dunha sociedade enferma que devora os seus integrantes.Raclette, de Santiago Cortegoso, gañadora do XXII Premio Álvaro Cunqueiro de textos teatrais, é unha obra que mestura a comedia co dramatismo, abordando temas universais desde a perspectiva da sociedade actual. Cunha solida reflexion arredor de temas como a incomunicacion, a morte, a relacion de parella, a maternidade, a sobreproteccion ou a violencia, Raclette presentanos cinco personaxe sentados nunha mesa que compoñen un complexo mosaico humano. A partir de ai, o autor construe un texto caracterizado por unha inquedante estrutura dramatica, dentro da que a informacion chega ao lector-espectador dun xeito rigorosamente dosificado, nunha liña de accion que avanza con sutil equilibrio entre a ironia e o humor corrosivo, espindo as contradicions dunha sociedade enferma que devora os seus integrantes.