Libros de Narrativa en gallego, página 18 de 156

Os libros da coleción Pega e Colora do gato Michi están indicados para os primeiros lectores. Conteñen debuxos para colorear e pegatinas que axudarán aos nenos a aprender a ler as súas primeiras pala

Esta novela érguese por riba de movementos e épocas para reflectir a individualidade dunha ollada iniciática Un encontro en Vigo. Un camiño de iniciación que leva ao templo onde teñen lugar os misterios da relixión do corpo. Publicada por primeira vez en 1993, en Beatum corpus César Cunqueiro conduce o lector nunha viaxe a través das vivencias e dos días no medio dunha escuridade sobre a que os sentidos deitan fugaces e intensas lapas de luz. O regreso ao paraíso a través de Galicia e da memoria

Estonia, 1992,pouco tempo despois da independencia do país como república bática. Aliide Truu, unha anciá solitaria que vive nunha afastada rexión, atopa de mañá no seu xardín a Zara, unha rapaza rusa que, vitima do trafico de mulleres, precisa da sua axuda para non volver caer nas mans dos seus captores. Asi comenza esta historia que se abre camiño entre as traizons, a violencia e o medo para permitir que estas duas mulleres acaden finalmente a purificacion, a purga completa das suas vidas.Cun vibrante ritmo e unha intriga que se desvela devagar ata a resolucion do enigma nas ultimas paxinas, a narracion alterna presente e pasado para denunciar tanto a explotacion sexual na Europa contemporanea como os totalitarismos politicos do seculo XX, amosando de que xeito a represion que sufriu Estonia durante os anos de ocupacion sovietica derivou nun desarraigo da poboacion autoctona que chega ata os nosos dias.

Sindo Romero, comisario xefe da Sección de Investigacións Especiais (SIES), era coñecido e valorado pola súa eficacia na resolución dos casos de características excepcionais e por ter unha habilidade singular, unha intuicion que lle permitia casar as pezas dos tramados mais complexos aos que ninguen lles atopaba nin pes nin cabeza. Romero, mergullado nas saudades da sua Arousa, onde acaba de enterrar un ser querido, debera regresar decontado a Madrid para resolver o enigma que agocha o caso do asasinato da rua Marques de Valdeiglesias, no cruzamento de Gran Via con Alcala. Un escenario moi cinematografico para o crime do home do abrigo beixe, un tipo de mediana idade, indocumentado, que apareceu morto ao pe dunha libraria especializada en libros palestinos e de paises da area de Oriente Medio. A aparicion doutro cadaver, desta volta en Cambados, que levaba na carteira un recorte de periodico, fai medrar as incognitas. Existira algunha conexion Madrid-Arousa entre ambos os dous crimes?Sindo Romero, comisario xefe da Sección de Investigacións Especiais (SIES), era coñecido e valorado pola súa eficacia na resolución dos casos de características excepcionais e por ter unha habilidade singular, unha intuicion que lle permitia casar as pezas dos tramados mais complexos aos que ninguen lles atopaba nin pes nin cabeza. Romero, mergullado nas saudades da sua Arousa, onde acaba de enterrar un ser querido, debera regresar decontado a Madrid para resolver o enigma que agocha o caso do asasinato da rua Marques de Valdeiglesias, no cruzamento de Gran Via con Alcala. Un escenario moi cinematografico para o crime do home do abrigo beixe, un tipo de mediana idade, indocumentado, que apareceu morto ao pe dunha libraria especializada en libros palestinos e de paises da area de Oriente Medio. A aparicion doutro cadaver, desta volta en Cambados, que levaba na carteira un recorte de periodico, fai medrar as incognitas. Existira algunha conexion Madrid-Arousa entre ambos os dous crimes?

Deus xogando aos dados. Deus xogando aos dados de Fernando Méndez é o Premio Risco de Creación Literaria 2010. Un cura galego desaparecido hai vinte anos, altas xerarquías eclesiásticas implicadas no tráfico de ouro nazi, mafiosos e oportunistas que buscan dar o golpe da súa vida e catro escritores de fama internacional. Así se reconstrúe Deus xogando aos dados, que asenta a súa trama no feito histórico de que España recibiu entre os anos 1942 e 1944 máis de 5.000 lingotes de ouro que os nazis obtiveron das moas, as xoias e demais pertenzas dos xudeus, segundo informes desclasificados do Departamento de Estado dos EE.UU. Este ouro manchado en sangue serviu para pagar os produtos que España enviaba a Alemaña durante a Segunda Guerra Mundial, entre eles volframio das minas galegas, que partían do porto de Vigo.

Na vía secundaria que conduce ao polígono industrial prodúcese un atropelo nun día de choiva. Ese desafortunado incidente marcará un punto de inflexión nas vidas das persoas que participan no suceso ate situalas nunha calella con poucas saidas. Nora e Ramon, un matrimonio cada vez mais afastado por mor das suas adicions; Obdulia e o seu pai, Anselmo, que viven na solitaria casa da curva; Hilario, mecanico nun taller do poligono, desconcertado pola sua incapacidade para dar explicacions atinadas sobre os feitos. Vidas en via secundaria sometidas as faenas do destino. Vidas anonimas, tecidas por perdedores do noso tempo que agardan polo seu paquete de felicidade.Un relato de vidas cruzadas sobre a soidade e a incomunicacion, ese virus silencioso, mais moi estendido, que asolaga os nosos dias. Unha emocionante novela coral, escrita e construida con mestria e precision, capaz de arrebatar o interese dos lectores e lectoras en todos e cada un dos seus capitulos.Na vía secundaria que conduce ao polígono industrial prodúcese un atropelo nun día de choiva. Ese desafortunado incidente marcará un punto de inflexión nas vidas das persoas que participan no suceso ate situalas nunha calella con poucas saidas. Nora e Ramon, un matrimonio cada vez mais afastado por mor das suas adicions; Obdulia e o seu pai, Anselmo, que viven na solitaria casa da curva; Hilario, mecanico nun taller do poligono, desconcertado pola sua incapacidade para dar explicacions atinadas sobre os feitos. Vidas en via secundaria sometidas as faenas do destino. Vidas anonimas, tecidas por perdedores do noso tempo que agardan polo seu paquete de felicidade.Un relato de vidas cruzadas sobre a soidade e a incomunicacion, ese virus silencioso, mais moi estendido, que asolaga os nosos dias. Unha emocionante novela coral, escrita e construida con mestria e precision, capaz de arrebatar o interese dos lectores e lectoras en todos e cada un dos seus capitulos.

A novela comeza un venres outonizo e soalleiro no que Antón Queguas chega a un hotel rural na procura de descanso e rutas de montaña. Citouse alí con Lidia, a súa parella, á que só ve durante as fins de semana. Cando sobe a habitacion, decatase de que a calefaccion non funciona, polo que pide axuda a empregada do establecemento, Baldi, unha rapaza moi nova, pouco faladora e esvaidamente misteriosa. Iniciase daquela un xogo de azares e malentendidos que van cambiar por completo a vida dos personaxes. Uns meses mais tarde, Anton recibe a notificacion dun avogado: Baldi esta embarazada e citao para unha proba de paternidade. Lidia, sentindose traizoada, percorre as estradas co seu catalogo de pintura contemporanea, mentres tenta afogar os accesos de xenreira e rancor que a asolagan. E ainda hai un terceiro protagonista, Chano Bendaña, un modesto artesan xoiero que se ve implicado, dun xeito inesperado, nunha enxurrada de confusions. Anton, Lidia e Chano: tres historias que camiñan pola fronteira do cotian e do absurdo, enfiadas por Xurxo Sierra con intelixencia e saber facer narrativo. Unha historia de vidas cruzadas na que o destino dos personaxes introduce un plus de intriga que engaiola e sorprende ao lector.

Lois Pereiro comezou a escribir Náufragos do paradiso -a súa única novela- a finais da decada de 1970, cando acababa de facer vinte anos. Cunha linguaxe que emprega imaxes poeticas, a historia narrada concentrase na interioridade torturada de Bernal e a sua viaxe a "palida beleza da morte prematura". Nun milimetrado puzzle de sentimentos e situacions, o autor mostra a sua extraordinaria e incisiva capacidade de observacion como preciso analista da condicion humana. Esta edicion inclue tamen un relato baseado na novela.

Nun texto narrativo que se achega aos límites do narrado para poder contar a historia dunha vida xa case na extenuación, Miguel Sande realiza unha procura no que queda dos sentimentos e na consciencia esvaecida do tempo. A traves da palabra nua e sincera, da esgazada expresion da verdade dunha voz, a protagonista leva a literatura ao territorio inexplorado onde as emocions tecen e destecen o que queda dunha existencia. Este relato conmovedor, concibido cun sorriso de complicidade, conta a historia da ancia Maria, prostrada nunha cadeira de rodas, que pasa as tardes recluida nun cuarto da sua casa vendo como, hora a hora, discorren os dias. Mira pola venta e, de cando en vez, lembra fragmentariamente episodios da sua vida. Ata que un edificio en construcion lle quita o unico que lle quedaba: a posibilidade da contemplacion. Para ela, a vida toda permanece detras deses novos muros que a cercan, polo que non lle queda mais remedio que imaxinala.

Amador Ribeiro é un inspector de policía de Vigo, violento e solitario. Amigo do xogo e do alcohol, vive nun mundo sórdido, cheo de rancor, de homes e mulleres da noite. Ademais non é ben querido na Comisaria. Os seus compañeiros recean dese home coa mirada extraviada, de trazos duros. Un dia recibe o encargo do comisario de levar a cabo a investigacion mais estraña da sua vida: nos montes da vila de Lenzo van aparecendo uns corpos que se afastan do aspecto dos cadaveres deixados por un asasino convencional. Os corpos estan transformados, convertido nas trazas doutra cousa, de algo que non se pode definir. E como se os cadaveres fosen o soporte onde o asasino plasma a sua arte.Xa en Lenzo Amador comeza as investigacions. Para el semella todo diferente; e un home de cidade, non se afai a vila. Asignanlle unha compañeira compostela, Maria. Entre eles comeza a xerar a rivalidade e mesmo o odio. Pero as pescudas levano a actuar so, coa mente chea de confusion, case que nos lindeiros da tolemia, mais e quen de comprender que a posibilidade de resolucion do caso se esta a converter nunha solitaria oportunidade para a redencion polo dano que fixo, por todas esas noites pola cidade vivindo a unica vida posible, a dos que xa nada agardan. Asi, os acontecementos precipitanse de tal xeito que e como se entrase nun labirinto, onde estan so el e o asasino.Pegadas nun labirinto baleiro mestura as caracteristicas da novela negra ou policial e o realismo fantastico da tradicion cultural galega.

Un dedo manchado de tinta non é unha novela, afirma categórico Gonzalo Salgueiro, ou polo menos non é unha novela ao uso, aclara el mesmo despois. E vai ser que si, que ten razón. Que isto non é unha novela e que el tampouco e un escritor que responda aos canons establecidos, nin Alberte vai ser un funcionario municipal arquetipico, nin Malulu un vendedor ambulante calquera, nin Carme, nin Cristina, nin Chus seran mulleres con historias do comun. Mais a pesar da sua excepcionalidade, velaqui os temos, perfectamente verosimiles, pululando anonimos polas paxinas deste artefacto narrativo coa mesma naturalidade coa que transitan polas ruas de Compostela, coincidindo a espera de que se abra o semaforo da Senra, tomando cafe no Airas Nunes, sen rozarense, sen se coñeceren case, como moito intercambiando unha distraida ollada impersoal. Gonzalo certamente ten razon. Mais non toda.Un dedo manchado de tinta non é unha novela, afirma categórico Gonzalo Salgueiro, ou polo menos non é unha novela ao uso, aclara el mesmo despois. E vai ser que si, que ten razón. Que isto non é unha novela e que el tampouco e un escritor que responda aos canons establecidos, nin Alberte vai ser un funcionario municipal arquetipico, nin Malulu un vendedor ambulante calquera, nin Carme, nin Cristina, nin Chus seran mulleres con historias do comun. Mais a pesar da sua excepcionalidade, velaqui os temos, perfectamente verosimiles, pululando anonimos polas paxinas deste artefacto narrativo coa mesma naturalidade coa que transitan polas ruas de Compostela, coincidindo a espera de que se abra o semaforo da Senra, tomando cafe no Airas Nunes, sen rozarense, sen se coñeceren case, como moito intercambiando unha distraida ollada impersoal. Gonzalo certamente ten razon. Mais non toda.

Afonso Eiré recrea namoramentos posíbeis en tempos difíciles para os amores sinceros. Unha novela aberta ás intimidades da xente máis nova e á tenrura dos iniciáticos días da primeira mocidade.