Libros de Poesía en gallego, página 8 de 72

Foron creadoras e transmisoras de arte e beleza malia a vida difícil que lles tocou vivir.

O libro é froito do XXII Premio de poesía Eusebio Lorenzo Baleirón. En palabras do prologuista "Conservas suscita a memoria do que se nos vai perdendo, revisitado polo poeta que traza os primeiros rascuños da súa patria-paraíso, nunha infancia aínda non lonxe no tempo, pero distante no ser e na experiencia." "Xosé Daniel Costas converte en materia poética o ollar do neno sobre aquel cosmos de rebulicio, organizado polas sereas da fábrica da Guía e o estaleiro de ASCON".

Angueira dedica o seu libro O valo de Manselle ós veciños desta aldea de Dodro que traballaron durante dous anos na construcción dun valo de contención para facer practicable un campo de xogos ubicado en terreos comunais que a concentracion parcelaria convertera en vertedoiro de lixos. Isto e Poesia Tanxible. Os poemas de Angueira aferranse a fala real e concreta da sua terra, afastandose das formas estandar da lingua, para asi dotala dun poder de evocacion e comunicacion mais perto do sentir e o vivir da sua tribo, que representa todas as tribos da nacion. Sobrancea nestes versos a union da comunidade no traballo colectivo, a solidariedade que fora desterrada polo capitalismo e que ainda pervive pola vontade dos bos e xenerosos.

Consciente da propia estranxeiría, a desolada figura central deste libro (carne de pedra e ollos de sal) faise buscadora, vírase á memoria e ó mundo para comprender. Sabe que procede de identidades temporais varias e paisaxes sucesivas, convertidas xa en anacos do seu interior, coas que nos reconstrue ambitos de entrañas inquietantes. Esquezan o biografismo para asomarse a esta punzante construccion persoal: non hai sesamo posible ante alusions tan oblicuas; nos accedemos o discurso porque transcende o persoal coa pauta dos simbolos (a serpe, a casa, a fera) e oposicions (interior/exterior, agora/ antes) compartidos, os que nos organizan e limitan a comprension. Na sua queste a buscadora, a que precisa "viaxar o tempo doutra forma", vai negar esa persistente matriz dualista, que propon superar con fronteiras porosas, resonancias, fluidez: paredes sen lado de fora. Ferida e atroz, tece a sua conmovedora tea de veludo e pugas, vigorosa e opaca, acubillo so para figados convulsos: a loxica do aforismo deixa paso a inmersion irracional, a buratada de vertixe: a sintaxe violentada e puntuacion ruda. Na sintese, sen compracencia nin postmodernez, a que busca danos estas perturbadoras variacions sobre o paxaro e as suas redes que acaban, o indagar verbo do limite, cuestionando a posibilidade mesma do coñecemento da estetica.