Libros de Teatro en gallego, página 5 de 18

A figura de Manuel Daniel Varela Buxán (1909-1986) é a dun dramaturgo galego de obra prolífica que cumpría revisitar a través dunha edición coma a presente. Ofrécense así senllas pezas clave na súa bibliografia: Se o sei... non volvo a casa e mais Taberna sin dono, acompañadas dun estudo critico e contextualizador, preparado por Xose Luna Sanmartin, e enriquecidas coa inclusion de abondoso material fotografico e documental. Co presente traballo pretendese facilitar a accesibilidade aos traballos teatrais de Varela Buxan ao tempo que se lle quere tributar un necesario recoñecemento a ese labor calado, intenso e fundamental que realizou polo noso teatro, tanto na emigracion arxentina coma en Galicia.A figura de Manuel Daniel Varela Buxán (1909-1986) é a dun dramaturgo galego de obra prolífica que cumpría revisitar a través dunha edición coma a presente. Ofrécense así senllas pezas clave na súa bibliografia: Se o sei... non volvo a casa e mais Taberna sin dono, acompañadas dun estudo critico e contextualizador, preparado por Xose Luna Sanmartin, e enriquecidas coa inclusion de abondoso material fotografico e documental. Co presente traballo pretendese facilitar a accesibilidade aos traballos teatrais de Varela Buxan ao tempo que se lle quere tributar un necesario recoñecemento a ese labor calado, intenso e fundamental que realizou polo noso teatro, tanto na emigracion arxentina coma en Galicia.

Que pode representar un faro unha noite de treboada? Un refuxio para maquillarse e esquecerse. A decisión de abandonar a ciencia e o mundo exterior. Unha loita con aparicións familiares e co pasado. Un intre para desdebuxar ese fio de voz insistente no vento. Pero que pasa se esa ecuacion chamada Eloisa e de supeto alumada polos propositos e escintileos dun electricista inusual?

Esta obra apollinaresca, a primeira peza teatral das tres que escribiu, é unha combinación de non-sense, burlesco, guiñol, teatro de bulevar, espectáculo de cabaret, tour de force coa linguaxe, comedia de costumes, etc., ainda que o autor a cualifique comodrama surrealista

Teatro infantil, a última aposta literaria de Jacobo Paz, de gran valor estético, constitúe un elemento imprescindíbel para achegar aos máis novos ao fascinante mundo do teatro.

No aniversario da estrea de A fonte do xuramento. 1882-2007 A estrea do espectáculo A fonte do xuramento constitúe un fito trascendental na posta en marcha do sistema teatral galego. Ao longo destes 125 anos foron moitas as persoas, homes e mulleres, que traballaron a prol da construcion e do desenvolvemento dese sistema. Este volume, co que a Escola Superior de Arte Dramatica de Galicia inicia a sua propia liña editorial, en colaboracion con Galaxia, quere ser un reconto desa peripecia e, ao tempo, unha homenaxe a todas as xentes de teatro de Galicia, polo seu esforzo exemplar e xeneroso.

Este volume reúne trinta e nove pezas breves escritas por Manuel Lourenzo entre 1973 e 2015, as máis delas inéditas ou publicadas en revistas e folletos, e algunhas representadas. Monólogos, diálogos e algunhas coralidades compoñen o corpus desta coleccion teatral, destinada a publicos, lectores e lectoras transparentes ou opacos, nitidos ou escuros, con moitisima ou nula atencion polo teatro. Asi sucede coas dezaseis pezas do primeiro capitulo dirixidas, ainda que non unicamente, a "Solitarios". Como as do segundo, "A Rolda", implican a todas as persoas que non se consideran implicadas. Mentres as do terceiro, "Contratempo", convidan a xogar as advertidas. Por ultimo, as catro pezas de "Azul" axudan a achegarse a un horizonte que podemos chamar limite... Pezas todas que abalan do estupor ao interese, da afirmacion a dubida, do ruido ao silencio. Un teatro de todas as cores, gobernado pola arpa tendenciosa de Denis e pola xenialidade dun clasico do noso teatro contemporaneo.Este volume reúne trinta e nove pezas breves escritas por Manuel Lourenzo entre 1973 e 2015, as máis delas inéditas ou publicadas en revistas e folletos, e algunhas representadas. Monólogos, diálogos e algunhas coralidades compoñen o corpus desta coleccion teatral, destinada a publicos, lectores e lectoras transparentes ou opacos, nitidos ou escuros, con moitisima ou nula atencion polo teatro. Asi sucede coas dezaseis pezas do primeiro capitulo dirixidas, ainda que non unicamente, a "Solitarios". Como as do segundo, "A Rolda", implican a todas as persoas que non se consideran implicadas. Mentres as do terceiro, "Contratempo", convidan a xogar as advertidas. Por ultimo, as catro pezas de "Azul" axudan a achegarse a un horizonte que podemos chamar limite... Pezas todas que abalan do estupor ao interese, da afirmacion a dubida, do ruido ao silencio. Un teatro de todas as cores, gobernado pola arpa tendenciosa de Denis e pola xenialidade dun clasico do noso teatro contemporaneo.

Raclette, de Santiago Cortegoso, gañadora do XXII Premio Álvaro Cunqueiro de textos teatrais, é unha obra que mestura a comedia co dramatismo, abordando temas universais desde a perspectiva da sociedade actual. Cunha solida reflexion arredor de temas como a incomunicacion, a morte, a relacion de parella, a maternidade, a sobreproteccion ou a violencia, Raclette presentanos cinco personaxe sentados nunha mesa que compoñen un complexo mosaico humano. A partir de ai, o autor construe un texto caracterizado por unha inquedante estrutura dramatica, dentro da que a informacion chega ao lector-espectador dun xeito rigorosamente dosificado, nunha liña de accion que avanza con sutil equilibrio entre a ironia e o humor corrosivo, espindo as contradicions dunha sociedade enferma que devora os seus integrantes.Raclette, de Santiago Cortegoso, gañadora do XXII Premio Álvaro Cunqueiro de textos teatrais, é unha obra que mestura a comedia co dramatismo, abordando temas universais desde a perspectiva da sociedade actual. Cunha solida reflexion arredor de temas como a incomunicacion, a morte, a relacion de parella, a maternidade, a sobreproteccion ou a violencia, Raclette presentanos cinco personaxe sentados nunha mesa que compoñen un complexo mosaico humano. A partir de ai, o autor construe un texto caracterizado por unha inquedante estrutura dramatica, dentro da que a informacion chega ao lector-espectador dun xeito rigorosamente dosificado, nunha liña de accion que avanza con sutil equilibrio entre a ironia e o humor corrosivo, espindo as contradicions dunha sociedade enferma que devora os seus integrantes.

Isolda ten un libro de viaxes; Hipatia, un telescopio; Borboronte, unha tartaruga (aínda que as tartarugas non se teñen, só están contigo) e Lustucrú, unha pata de pau. Os catro viven do refugallo, co que ninguen quere. Os catro xogan xuntos a crear un mundo novo a partir do mundo vello e roto da sua contorna, porque son nenas e nenos, e saben ver as cousas doutra maneira. O refugallo trata sobre a capacidade de fabulacion que nos fai transformar a realidade, recreala e reinventala, coma o mesmo teatro, que lle da vida a obxectos e personaxes que ata o momento da representacion non existian para o publico.Isolda ten un libro de viaxes; Hipatia, un telescopio; Borboronte, unha tartaruga (aínda que as tartarugas non se teñen, só están contigo) e Lustucrú, unha pata de pau. Os catro viven do refugallo, co que ninguen quere. Os catro xogan xuntos a crear un mundo novo a partir do mundo vello e roto da sua contorna, porque son nenas e nenos, e saben ver as cousas doutra maneira. O refugallo trata sobre a capacidade de fabulacion que nos fai transformar a realidade, recreala e reinventala, coma o mesmo teatro, que lle da vida a obxectos e personaxes que ata o momento da representacion non existian para o publico.

A cegueira é unha reflexión sobre a banalidade do mal. Os seus personaxes participan nunha cerimonia do horror. Ninguén pode fuxir desta eucaristía. O Rei Nu atravesa Palestina e vaise afundindo na historia de humillacions dun pobo que esta a ser exterminado. Marta e Maria non deixan de cavar. O Padre decreta o vomito sobre a carne humana excentaria. Xudas e Barrabas odian os seus papeis e, mesmo asi, expanden a amnesia do cancro. Neste territorio devastado, a xestion da barbarie vira norma sagrada.A cegueira é unha reflexión sobre a banalidade do mal. Os seus personaxes participan nunha cerimonia do horror. Ninguén pode fuxir desta eucaristía. O Rei Nu atravesa Palestina e vaise afundindo na historia de humillacions dun pobo que esta a ser exterminado. Marta e Maria non deixan de cavar. O Padre decreta o vomito sobre a carne humana excentaria. Xudas e Barrabas odian os seus papeis e, mesmo asi, expanden a amnesia do cancro. Neste territorio devastado, a xestion da barbarie vira norma sagrada.

Vemos a imaxe dunha nave espacial que se achega ao escenario, ata que aterra nel. Soa a apertura dunha porta, e entre o fume dos motores aparecen tres extraterrestres. Semellan bonecos de feluxe de cor malva, teñen cara riseira como unha mascara, levan unha pequena antena na cabeza e un peto no bandullo. Moita xente ao escoitar o balbordo asoma para ver o que acontece.