Libros de Literatura en gallego, página 8 de 244

Isolda ten un libro de viaxes; Hipatia, un telescopio; Borboronte, unha tartaruga (aínda que as tartarugas non se teñen, só están contigo) e Lustucrú, unha pata de pau. Os catro viven do refugallo, co que ninguen quere. Os catro xogan xuntos a crear un mundo novo a partir do mundo vello e roto da sua contorna, porque son nenas e nenos, e saben ver as cousas doutra maneira. O refugallo trata sobre a capacidade de fabulacion que nos fai transformar a realidade, recreala e reinventala, coma o mesmo teatro, que lle da vida a obxectos e personaxes que ata o momento da representacion non existian para o publico.Isolda ten un libro de viaxes; Hipatia, un telescopio; Borboronte, unha tartaruga (aínda que as tartarugas non se teñen, só están contigo) e Lustucrú, unha pata de pau. Os catro viven do refugallo, co que ninguen quere. Os catro xogan xuntos a crear un mundo novo a partir do mundo vello e roto da sua contorna, porque son nenas e nenos, e saben ver as cousas doutra maneira. O refugallo trata sobre a capacidade de fabulacion que nos fai transformar a realidade, recreala e reinventala, coma o mesmo teatro, que lle da vida a obxectos e personaxes que ata o momento da representacion non existian para o publico.

O protagonista de Verán é John Coetzee, un escritor que comparte co autor deste libro procedencia, profesión, obras e Premio Nobel. Só que na ficción xa está morto. A través das conversas que mantén un biografo ingles, o relato reconstrue a vida do personaxe entre os anos 1972 e 1977. A sua curma, unha bailarina brasileira e outras persoas que o coñeceron pintan un Coetzee zoupon con escasas habilidades sociais, nun fresco que se move entre o emotivo e o comico.

Wotan, o Demo Negro ou Señor do Inframundo, tiña ollos de lume, o corpo invisíbel ás miradas e unha negrume inescrutábel ocupaba o baleiro que ía deixando. Nas noites de invernía saía de caza, dacabalo, coa compaña dos seus cadelos diabolicos, zugadores de sangue, que perseguian e degoaban canto atopaban. Mais, foi Ricardo Ferreiro, o rapazolo da aldea de Marselle que salvou o pelello por duas veces, quen foi designado para ser o elixido. Cando regresou ao Pais do Vento, despois do seu longo exilio na Illa de Dona Escura do Mar Tenebroso, conseguiu cos poderes e artes ali adquiridos acabar con Wotan e por fin a sua tirania, que asolaba vilas e aldeas, ainda a custa de pagar un prezo altisimo por semellante afouteza.Novela de terror, misterio, bruxaria e fantasia, enfiada coa prosa primorosa das narracions populares dos vellos violinistas, Cazaria salvaxe non deixa alento ao lector ate a sua derradeira paxina.Wotan, o Demo Negro ou Señor do Inframundo, tiña ollos de lume, o corpo invisíbel ás miradas e unha negrume inescrutábel ocupaba o baleiro que ía deixando. Nas noites de invernía saía de caza, dacabalo, coa compaña dos seus cadelos diabolicos, zugadores de sangue, que perseguian e degoaban canto atopaban. Mais, foi Ricardo Ferreiro, o rapazolo da aldea de Marselle que salvou o pelello por duas veces, quen foi designado para ser o elixido. Cando regresou ao Pais do Vento, despois do seu longo exilio na Illa de Dona Escura do Mar Tenebroso, conseguiu cos poderes e artes ali adquiridos acabar con Wotan e por fin a sua tirania, que asolaba vilas e aldeas, ainda a custa de pagar un prezo altisimo por semellante afouteza.Novela de terror, misterio, bruxaria e fantasia, enfiada coa prosa primorosa das narracions populares dos vellos violinistas, Cazaria salvaxe non deixa alento ao lector ate a sua derradeira paxina.

Lonxe dos criterios que separan a prosa da poesía, en Música de cinza tamén se contan historias, evócase o vivido, o perdido, o que xa non é, para que, dese xeito, regrese. Poesía de raíz dionisíaca, discurso ritmico e escuro, a palabra de Manuel Forcadela arrinca do tempo, da caducidade, do devir imparable que nos da sentido e que nos forma, esa cinza que nos fala de antigos fulgores, de lumes que xa arderon. Mais o poemario tamen se elabora a partir do aforismo de intencion filosofica e a partir da funcion do azar na construcion da beleza.

Anti natura é unha viaxe polo saber. María Xosé Queizán descobre as trampas e simplifica as teorías que, desde Aristóteles ata Freud, lexitimaron o patriarcado, deténdose nas distintas concepcións do feminismo e apoiandose nos valores racionais de igualdade e xustiza. O saber e quen de mudarnos a mirada e de automodificarnos, de suprimir a opresion e a apropiacion patriarcal; con todo, os cambios non seran inmediatos, a pesar das leis, e nin sequera se produciran de balde: traeran o custo do enfrontamento cos intereses sociais, politicos e economicos acomodados a situacion, asi como un custo de vidas humanas que as mulleres xa estan a pagar. Toda viaxe leva a algures: esta viaxe parte do saber cientifico para rescatar as mulleres da escuridade a que estiveron predestinadas durante seculos para conducilas a luz publica.Anti natura é unha viaxe polo saber. María Xosé Queizán descobre as trampas e simplifica as teorías que, desde Aristóteles ata Freud, lexitimaron o patriarcado, deténdose nas distintas concepcións do feminismo e apoiandose nos valores racionais de igualdade e xustiza. O saber e quen de mudarnos a mirada e de automodificarnos, de suprimir a opresion e a apropiacion patriarcal; con todo, os cambios non seran inmediatos, a pesar das leis, e nin sequera se produciran de balde: traeran o custo do enfrontamento cos intereses sociais, politicos e economicos acomodados a situacion, asi como un custo de vidas humanas que as mulleres xa estan a pagar. Toda viaxe leva a algures: esta viaxe parte do saber cientifico para rescatar as mulleres da escuridade a que estiveron predestinadas durante seculos para conducilas a luz publica.

Laxeiro fronte a si mesmo e fronte a Xosé Otero Abeledo, o "eu" primixenio. Laxeiro nas súas propias palabras, sen intermediarios nin intérpretes, nunha conversa con Carlos G. Reigosa sobre o divino e o humano, e tamen sobre a pintura, o seu desafio radical. Laxeiro por si mesmo, nu diante do espello, espontaneo e vital, sen disfraces... Iso conten este libro. Ben seguro, cando Laxeiro ollou por primeira vez o Portico da Gloria, a sua alma e a do Mestre Mateo xuntaronse nalgun recuncho do Marquesado da Romea e comezaron o seu parrafeo creativo, frutifero e se cadra interminable. Naceu asi o pintor mais intuitivo, enerxico, axitador, libre e rebuldeiro da xeracion de Os Renovadores da Vangarda Historica galega. Rebelde contra as tradicions localistas, Laxeiro converteuse no rexo forxador dunha estetica granitica, sempre fiel as raices, pero tamen en profundo dialogo coas vangardas pictoricas internacionais. Deste xeito puido ser -e foino- un proteico revitalizador dos mitos galegos (na liña de Valle-Inclan e de Cunqueiro), cunha expresion artistica enxebre e universal a vez.Pintor de vigorosa ollada atlantica,, nunca deixou de buscar dentro del a autenticidade que distingue os grandes creadores. Por iso, como ben escribiu X. Anton Castro, Laxeiro e "un dos pintores mais significativos e innovadores da España dos ultimos setenta anos". Algo que ninguen discute no centenario do seu nacemento. Laxeiro por si mesmo, inclue a conversa que ainda permanecia inedita realizada por Carlos G. Reigosa, tres epilogos sobre o xenial pintor de Botos preparados por X. Anton Castro e os pintores Anton Patiño e Leopoldo Novoa, ademais de sesenta e catro paxinas a cor que constituen tanto un percorrido fotobiografico como unha escolma da sua obra pictorica.Laxeiro fronte a si mesmo e fronte a Xosé Otero Abeledo, o "eu" primixenio. Laxeiro nas súas propias palabras, sen intermediarios nin intérpretes, nunha conversa con Carlos G. Reigosa sobre o divino e o humano, e tamen sobre a pintura, o seu desafio radical. Laxeiro por si mesmo, nu diante do espello, espontaneo e vital, sen disfraces... Iso conten este libro. Ben seguro, cando Laxeiro ollou por primeira vez o Portico da Gloria, a sua alma e a do Mestre Mateo xuntaronse nalgun recuncho do Marquesado da Romea e comezaron o seu parrafeo creativo, frutifero e se cadra interminable. Naceu asi o pintor mais intuitivo, enerxico, axitador, libre e rebuldeiro da xeracion de Os Renovadores da Vangarda Historica galega. Rebelde contra as tradicions localistas, Laxeiro converteuse no rexo forxador dunha estetica granitica, sempre fiel as raices, pero tamen en profundo dialogo coas vangardas pictoricas internacionais. Deste xeito puido ser -e foino- un proteico revitalizador dos mitos galegos (na liña de Valle-Inclan e de Cunqueiro), cunha expresion artistica enxebre e universal a vez.Pintor de vigorosa ollada atlantica,, nunca deixou de buscar dentro del a autenticidade que distingue os grandes creadores. Por iso, como ben escribiu X. Anton Castro, Laxeiro e "un dos pintores mais significativos e innovadores da España dos ultimos setenta anos". Algo que ninguen discute no centenario do seu nacemento. Laxeiro por si mesmo, inclue a conversa que ainda permanecia inedita realizada por Carlos G. Reigosa, tres epilogos sobre o xenial pintor de Botos preparados por X. Anton Castro e os pintores Anton Patiño e Leopoldo Novoa, ademais de sesenta e catro paxinas a cor que constituen tanto un percorrido fotobiografico como unha escolma da sua obra pictorica.

Raposiño, niño nacido en Barcelona, narra con pelos y señales, el primer encuentro, cuando tenía ocho años, con sus abuelos que nunca habían salido de su aldea, perdida en las montañas gallegas. El abuelo fascinara el alma de Raposiño con la historia de un ciego que lo ve todo, y la abuela llenara su mundo de encanto y ternura. Raposño descubre, en aquellas vacaciones, un mundo que cambiara para siempre su mundo

Premio Blanco Amor 2007Arredor de guerras e exilios, técense as vidas contadas nesta novela.Librepensadoras que aman galeguistas, guerreiros polacos que queren ser Victor Hugo, nenos que converten en Troia a praia do Orzan. A Coruña dos anos trinta, o Paris aloucado e deprimido dos corenta e dos cincuenta, unha Barcelona de bombardeos e partidas de poquer, Buenos Aires e Nova York son as cidades polas que transita o protagonista deste relato en primeira persoa, desta porcion de memoria que non sae nos libros de historia.

Roger Dueso e Wendy Aguilar inician a garda cun sesenta, o código que na comisaría alerta dun asasinato, mais este caso non será de xente corrente. O homicidio levaráos a descubrir unha cámara secreta onde desapareceu unha valiosa alfaia envolta nun misterio, cuxo roubo non foi denunciado por ninguen. Esta e unha novela trepidante na que a moza policia debera enfrontarse por si mesma con asasinos perigosos; tera que correr, loitar e facer uso da pistola; coñecera o fondo do mar, saltara abismos pavorosos e vera a morte de moi preto. Esta sera a noite na que Wendy aprenda a voar. Esta novela de Andreu Martin foi merecedora do Premio Bancaixa de Literatura Xuvenil 2007.

Este volume continúa a reflexión iniciada en 2006 con Chaves da economía pública galega. Trátase dun libro colectivo, coordinado polos profesores Xaquín Álvarez Corbacho e Santiago Lago Peñas, no que se realizan analises sobre o deseño, a execucion e os efectos economicos da actividade publica. Realizadas desde multiples perspectivas, as analises recollidas en Territorio, financiamento e control do gasto permiten coñecer a realidade para poder avanzar no perfeccionamento social. Este libro nace con esas intencions e con eses obxectivos, continuando a idea que se concretou hai dous anos coa publicacion de Chaves da economia publica galega. A nova achega recolle oito traballos que se articulan en tres bloques distintos. Os tres primeiros teñen como eixe comun o territorio. Un segundo bloque analiza politicas destinadas ao desenvolvemento economico sustentable de Galicia e o terceiro bloque integra dous traballos de evidente actualidade sobre os procesos orzamentarios e o control do gasto publico. Pon o ramo unha reflexion sobre a situacion actual e futura do imposto sobre sucesions e doazons.

Coa súa segunda novela, Muriel Barbery converteuse en pouco tempo nunha revelación literaria, primeiro en Francia e logo en toda Europa. A elegancia do ourizo conta a historia de Renée, a porteira dun edificio do Paris burgues. Viuva, cativa e laida, ninguen sospeita que e mais culta ca todos os ricos finchados que moran na veciñanza. E a de Paloma, que vive na mesma casa, ten doce anos, e extraordinariamente intelixente e negase a ter como destino a vacuidade e a inepcia da existencia adulta. Cando faga trece anos, ten pensado suicidarse.

Un dos tópicos máis arraigados recoñece Galiza como unha paisaxe: un país verde, de dondas montañas e mil ríos, onde a poboación vive da casa labrega ou do oficio mariñeiro, apegada ao territorio e ao seu. Hai varias decadas que ese modelo deixou de existir para ser aceleradamente substituido polo unico vixente coa globalizacion neoliberal. O natural e politico, o novo ensaio de Teresa Moure, non e un texto especializado. Un determinado modelo de desenvolvemento economico e os problemas globais do planeta (quecemento, cambio climatico, contaminacion) desatan unhas paxinas en que alterna o ensaio literario coas narracions, para provocar unha revolta contra o medioambientalismo eslamiado e o consumismo masivo. Velaqui un berro doente a prol da liberacion animal, da desobediencia civil que practica segas de cultivos transxenicos, da toma de conciencia; de estarmos, en fin, a vivir un momento crucial na historia da humanidade. A pesar de a literatura ecoloxica ter sona de pesimista, o texto participa do entusiasmo liberador, do compromiso e a militancia, e propon o ecoloxismo como unha estratexia de liberacion nacional, un modelo de existencia atento non so aos intereses economicos, senon tamen a conservacion da vida, que poña os coñecementos tecnicos e cientificos ao servizo dos ecosistemas e desenvolva tecnicas menos agresivas na liña dun movemento que xa se coñece como ecoloxia profunda.Un dos tópicos máis arraigados recoñece Galiza como unha paisaxe: un país verde, de dondas montañas e mil ríos, onde a poboación vive da casa labrega ou do oficio mariñeiro, apegada ao territorio e ao seu. Hai varias decadas que ese modelo deixou de existir para ser aceleradamente substituido polo unico vixente coa globalizacion neoliberal. O natural e politico, o novo ensaio de Teresa Moure, non e un texto especializado. Un determinado modelo de desenvolvemento economico e os problemas globais do planeta (quecemento, cambio climatico, contaminacion) desatan unhas paxinas en que alterna o ensaio literario coas narracions, para provocar unha revolta contra o medioambientalismo eslamiado e o consumismo masivo. Velaqui un berro doente a prol da liberacion animal, da desobediencia civil que practica segas de cultivos transxenicos, da toma de conciencia; de estarmos, en fin, a vivir un momento crucial na historia da humanidade. A pesar de a literatura ecoloxica ter sona de pesimista, o texto participa do entusiasmo liberador, do compromiso e a militancia, e propon o ecoloxismo como unha estratexia de liberacion nacional, un modelo de existencia atento non so aos intereses economicos, senon tamen a conservacion da vida, que poña os coñecementos tecnicos e cientificos ao servizo dos ecosistemas e desenvolva tecnicas menos agresivas na liña dun movemento que xa se coñece como ecoloxia profunda.

Debuxos que amosan e denuncian a situación socieconómica cos nenos como protagonistas As estampas de Cousas da vida recollen a doble vertente plástica e literaria da obra de Castelao. Debuxos e textos serven para reflectir cun humor satirico a realidade social e economica da Galicia do momento. Neste volume Castelao presenta imaxes centradas na figura dos nenos.

Esta edición da poesía galega de Rosalía de Castro está prologada e anotada polo profesor Varela Jácome. O prólogo e mailas notas a pe de páxina facilitan a lectura da poesía rosaliana e supoñen un bo instrumento para estudiar nas aulas a primeira dos nosos clasicos.