Libros de Narrativa en gallego, página 8 de 156

A nova colección “Paseniño” de Xerais, destinada aos primeiros lectores, ten como obxectivo que os nenos e as nenas melloren o proceso de aprendizaxe da lectura, que adquiran o hábito lector e que, a

Xosé Miranda ofrece neste volume tres narracións de terror: �Vestio�, �Lambirón� e �A neve e a cadeira�. En �Vestio�, arredor das vellas tradicións animistas e naturistas, que aniñan no máis fondo do

Unha narración que combina con grande habilidade e intimidade, localismo e a historia do cotiá. Amor de tango obtivo o recoñecemento de lectoras e lectores en tres edicións consecutivas e o aplauso da critica. Amor de tango e un fermoso canto de amor a urbe atlantica de Galicia, liberal e pioneira de tantas cousas, as suas xentes traballadoras, a aquelas primeiras obreiras das fabricas de sardiñas que tanto fixeron polo avance desta cidade, a ria en concreto e o mar en xeral.

Desde que en 1975 publlcou a primeira novela de vagueiros en galego, A Morte de Frank González, este Hemingway de Nogueira de Ramuín non parou de demostrar que mesmo é capaz de tirarlle a un as bágoas do mais fondo do corazon como facer rir coa sua sorna en boca dos afiadores. (Nacho Miras, La Voz de Galicia, A Coruña) Franck Gonzalez e desde rancheiro, xerif, xenete, bandoleiro, xeneral do exercito da Union ou xogador de cartas ata ferreiro ou monxe. A estructura da novela de Fernandez Ferreiro, na que a oralidade xoga un papel trascendental, parte dos canons das novelas do oeste para alongar a sua estreitez e crear unha narracion chea de gracia, vivacidade e orixinalidade. (Fran Alonso, Diario 16 de Galicia, Vigo). Xose Fernandez Ferreiro ten o merito de iniciar espacios imaxinarios antes inexistentes. (Xose M. Eire, A Nosa Terra, Vigo) Xose Fernandez Ferreiro ten o merito de ter escrito, con bo coñecemento do xenero, o primeiro western da literatura galega, a morte de Frank Gonzalez. (Anxo Tarrio, Literatura Galega). Para Fernandez Ferreiro o fundamental e contar, narrar unha historia, construir unha ficcion. O seu estilo e directo, moi directo, sempre en funcion do contido, polo que nos recorda a Hemingway ou a Baroja. (Xavier Carro, Faro de Vigo).

Arrabaldo do Norte, publicada por vez primeira en 1964, constitúe a primeira novela de Méndez Ferrín, agora reeditada na serie Literaria da colección de Peto de Xerais. Esta é unha obra de extraordinarias suxestions. O labirinto, a procura do incognito, o eterno retorno... E todo exposto cunha tecnica exquisita onde non faltan, coma sempre en Ferrin, poesia e ironia.Arrabaldo do Norte, publicada por vez primeira en 1964, constitue a primeira novela de Mendez Ferrin, agora reeditada na serie Literaria da coleccion de Peto de Xerais.Esta e unha obra de extraordinarias suxestions. O labirinto, a procura do incognito, o eterno retorno... E todo exposto cunha tecnica exquisita onde non faltan, coma sempre en Ferrin, poesia e ironia (Anxo Angueira). Arrabaldo do norte e un kafkiano percorrido por labirintos circulares dun ser empeñado nunha busca transcendental e esteril que o conduce a destruccion (Diccionario da Literatura Galega). O protagonista busca polo labirinto do Arrabaldo, sen atopar nunca o que procura. Cando publica Arrabaldo do norte, Mendez Ferrin militaba na UPG, recen creada na clandestinidade. Esta militancia na esquerda radical vaille traer cambios a sua vida, estancias na cadea que o marcaran e influiran nas suas obras (Sonsoles Lopez). Otero Pedrayo posuia a grandeza. Cunqueiro posuia a perfeccion. X.L. Mendez Ferrin ten as duas calidades xuntas en grao superlativo (Dario Xohan Cabana, Diario 16 de Galicia). Arrabaldo do norte e un relato obxectivista polos camiños do nouveau roman (Vicente Araguas).

Cun estilo áxil, Fran Alonso constrúe en Silencio unha interesante trama que afonda na esquizofrenia do mundo urbano contemporáneo a través dunha situación límite. A partir dun entramado narrativo cheo de intriga e de paixon, un xornalista represaliado vai relatando as circunstancias nas que se ve envolto sen querelo.Fran Alonso volve a narrativa coa contundencia da brevidade e eficacia dun estilo directo e preciso. Intigra e desacougo urbano. Estouno devorando: escribo en pleno acto (hai media hora que comecei o libro e non podo parar). O escritor galego, como moitos narradores sabios e humildes de todo o mundo, segue o legado de Kafka. (Anton Reixa). Fran Alonso exorcizou os seus demos con esta viaxe os infernos do desgabo, a indiferencia e a soidade do home moderno. Paseniñamente, coma nos bos contos de terror, asolaganos nese mundo estraño e arrepiante que xorde de supeto tan so con rañar uns centimetros a costra da mais anodina cotianidade. (Xoan Acuña). Para ensumirnos e abraiarnos neste aire de irracionalidade e esquizofrenia de Silencio abondalle a Fran Alonso un retallo minimo dun xornalista envolto nunha situacion que el mesmo chega a sospeitar froito da sua imaxinacion. (...) Basta deixarse levar polos ingredientes do medo e da intriga para que as prosas, deliberadamente escuetas, de Fran Alonso teñan sentido e un universo tan ricaz e enxeñoso tiren briosamente do lector. (F. Martinez Bouzas).

Nassima é unha nena de dez anos, nacida no Afganistán dos talibáns, que se resiste a aceptar as novas normas e restriccóns que “uns homes con barbas longas e ollos enfurecidos” impoñen ás mulleres. A

Unha vez máis Reixa pónnolo difícil, pero xa estamos afeitos. Despois de facer cambalear as nosas ideas sobre poesía, vídeo e música, con este libro o noso xeito de entender a narrativa tampouco quedara intacto. Reixa segue experimentando novas maneiras de escribir, mostrandonos con toda crueza as suas preocupacions e obsesions. `Transporte de superficie e unha nova manifestacion dun artista complexo e radical.

Quiroga é consensualmente considerado o fundador do conto sul-americano. Nestes pedaços de narrativa, ilustra de forma esmagadora a luta do homem contra o destino, as batalhas contra a natureza e a solido incomensuravel dos personagens, a presença totemica da morte, da doença, do lado negro da realidade; tudo nestas historias segue um percurso de decadencia que, contudo, estabelece uma especie de catarse que exorciza a esperança.

Nesta novela técense dúas historias persoais que se enguedellan inevitablemente coma o bruar dunha melodía intimista, ergueita dun xeito doce e acre ao tempo. O rexoubo dun soño a pique de esmorece