Libros de Teatro en gallego, página 3 de 18

TRES VERSIÓNS é o título máis neutro e realista que se podía escoller para un tomo que xunta unha traxedia grega, As troianas e dúas dramatizacións de obras narrativas: O salto do puma, sobre A illa do doutor Moreau, de H. G. Wells, e Transilvania, baseada no Dracula de Bram Stoker.Como desculpa, valla o feito de as tresreconstrucionster sido, en diferentes momentos, reclamadas para o palco. Asi, a traxedia de Euripides fora unha encomenda de Arturo Lopez para a compañia Espello Concavo, que a estreara en 1997, cun texto moi semellante ao que logo usaria, en 2010, a Escola Municipal de Culleredo; canto a O salto do puma, escrita para Casahamlet, vira adiada a sua posta en escena, e Transilvania, estreada en 2007 pola E. M. T. de Culleredo, fora, na temporada seguinte, transferida a Teatro Carfax, que a manten no seu programa de actuacions.

Este volume recolle tres pezas fundamentais na traxectoria dun dos autores máis importantes da nova dramaturxia española. Estas obras mostran igualmente a evolución dun autor preocupado por problemáticas diversas e pola exploracion de diferentes rexistros e recursos no tratamento da materia gramatica. Ao tempo, as tres dan conta do seu compromiso vital coa tolerancia, coa liberdade e coa poesia.

A illa Reunión como un espazo mítico, unha illa para atopármonos. A escena ten lugar en Galicia, é dicir, nalgures, nunha illa Reunión imaxinaria, afastada, inventada para xuntármonos. Ese espazo onde cadaquen procede dun lugar ou e herdeiro dunha historia de viaxeiros. Un lugar que nos permite mudar a nosa imaxe pero levando as costas todo o pasado, o noso e o herdado.

Unha obra magnífica Eugene O''Neill recupera a saga da casa dos átridas, vella peripecia recollida xa na Ilíada de Homero, para trasladala a un país convulso por unha guerra civil. A sociedade puritana e tradicional dos Estados Unidos de America e o trasfondo no que decorre a traxica caida da casa dos Mannon, outrora poderosa familia abocada a desaparicion por mor das vellas feridas que claman vinganza

ORESTE.- (...) Eu quero ser un rei sen terra e sen súbditos. Adeus, homes de meu, tentade vivir: todo é novo aquí, todo volve comezar. Tamén para min comeza a vida. Unha estraña vida. Escoitade aínda isto: un veran, en Scyros, inzaron os ratos. Era unha peste noxenta, os ratos rillabano todo, os habitantes da cidade coidaron morrer de noxo. Mais, un dia, chegou un frautista. Puxose en pe no mesmiño centro da cidade deste xeito. (Ponse de pe).Botouse a tocar a frauta e todolos ratos se viñeron xuntar ao pe del. Logo puxose en marcha as alancadas, deste xeito (desce do pedestal) berrandolles as xentes de Scyros: "Afastadevos!" (A xente afastase) E todolos ratos ergueron o fuciño hesitando como fan agora as moscas. Reparade! Reparade nas moscas! E logo, de socato, precipitaronse apos del. E o frautista desapareceu cos seus ratos para sempre. Deste xeito

Os malos pastores, representada en 1897 e publicada no ano seguinte, é unha traxedia proletaria, a historia dunha folga obreira organizada por un líder anarquista, Jean Roule, entrecuzada cunha historia de amor. Lonxe de ser unha obra de propaganda, a peza xorde marcada por un pesimismo atroz que raia no nihilismo e que pecha todas as portas a esperanza, O autor non pretrendeu de ningun xeito fornecer unha solucion a cuestion social. Malia se situar do lado dos obreiros e soster as suas reivindicacions, Mirbeau negase a idealizalos, como tamen a demonizar os patrons, e refuga calquera sorte de maniqueismo.

Flores de Dunsinane, Premio Álvaro Cunqueiro para Textos Teatrais 2009, é unha fermosa peza sobre a conciencia humana inspirada nun clásico: o Macbeth de Shakespeare. O protagonista é o fillo dun dos compañeiros de armas de Macbeth, a quen este mandara asasinar. Grazas a sua astucia, chega a rei de Escocia para, finalmente, vello e moribundo, recibir a visita dos seus antecesores, os Macbeth, cos que revive o seu sanguento reinado. En Flores de Dunsinane destaca o emprego dunha linguaxe rica, poetica e expresiva dramaticamente, segundo salientou o xurado, e ofrece novas luces dos personaxes na sua reinterpretacion do Macbeth.Flores de Dunsinane, Premio Álvaro Cunqueiro para Textos Teatrais 2009, é unha fermosa peza sobre a conciencia humana inspirada nun clásico: o Macbeth de Shakespeare. O protagonista é o fillo dun dos compañeiros de armas de Macbeth, a quen este mandara asasinar. Grazas a sua astucia, chega a rei de Escocia para, finalmente, vello e moribundo, recibir a visita dos seus antecesores, os Macbeth, cos que revive o seu sanguento reinado. En Flores de Dunsinane destaca o emprego dunha linguaxe rica, poetica e expresiva dramaticamente, segundo salientou o xurado, e ofrece novas luces dos personaxes na sua reinterpretacion do Macbeth.

Sopa de xarope de amora é, segundo o ditame do xurado, "unha comedia áxil e divertida, protagonizada por personaxes estrambóticos que actualizan algúns dos tradicionais contos de fadas creando unha atmosfera que estimula a imaxinacion". A "critica social" supon"o trasfondo que esta ao longo de toda a obra".A peza conta a historia do doutor Amorodo, un cientifico ao servizo das casas reais que recibe encargos estrafalarios e esta namorado de dona Chismunda. "Son reinos diminutos, que lle daran ao doutor ultimatos para que consiga casar as suas fillas, ou senon declaranlle a guerra... O titulo ven da sopa que fai a sua ama de chaves, e el tenta descubrir cal e a receita..."Sopa de xarope de amora é, segundo o ditame do xurado, "unha comedia áxil e divertida, protagonizada por personaxes estrambóticos que actualizan algúns dos tradicionais contos de fadas creando unha atmosfera que estimula a imaxinacion". A "critica social" supon"o trasfondo que esta ao longo de toda a obra".A peza conta a historia do doutor Amorodo, un cientifico ao servizo das casas reais que recibe encargos estrafalarios e esta namorado de dona Chismunda. "Son reinos diminutos, que lle daran ao doutor ultimatos para que consiga casar as suas fillas, ou senon declaranlle a guerra... O titulo ven da sopa que fai a sua ama de chaves, e el tenta descubrir cal e a receita..."

Para Jean Genet isto implica que a condición humana non deixa de ser a superposición de numerosos roles que se combinan de forma permanente. Esa visión do ser humano como suma de caretas, que se usan en funcion das expectativas da situacion e da pulsion do desexo, amosa unha radiografia caustica e aceda do ser humano.

A dramaturxia posdramática de Heiner MüllerA obra do dramaturgo alemán sitúase entre un realismo crítico inicial e unha exploración ulterior da condición posmoderna na súa orientación máis crítica e