Libros de Literatura en gallego, página 12 de 245

Na súa nova novela, Miguel Anxo Fernández reivindica o dereito á lembranza cun sorriso nos beizos, porque tamén somos as películas que vivimos, as que nos deixaron pegada e ás que regresamos de cando en vez.Recordos de infancia, de mocidade e de madureza, nutridos na inmensidade da sala escura mentres a pantalla nos amosaba secuencias inesquecibles, personaxes memorables, tramas asombrosas Mudaron os vellos cines, de olores singulares, de carteleiras coloreadas, de programa dobre e sesion continua, de cine dominical e festivo. Pero non mudou a capacidade do cine de provocar emocions.En O espido de Gina, Miguel Anxo Fernandez, escritor e cinefilo, servenos un coctel peculiar no que, usando dunha voz en off coma a de Fernando Rey en Bienvenido Mr. Marshall, un xornalista da ben identificable vila galega de Valdesantos, relata unha cronica na que se pode rastrexar o misterioso motorista de Amarcord, a mala relacion entre o proxeccionista Alfredo e o crego Adelfio en Cinema Paradiso e o proxeccionista Luigi e o exhibidor Jordan en Splendor.Atilano, don Nemesio, Manfredo, Valboa, Lambon, Marivi e o peculiar taberneiro Dousreas, forman o universo de Valdesantos, que ve alterada a sua paz de vila galega da decada de 1960 cando os do cine Central anuncian a proxeccion da pelicula Espida fronte ao mundo, protagonizada por Gina Lollobrigida. Ademais, a novela achega un retrato socioloxico dunha epoca onde unha boa maneira de fuxir da intolerancia, do conformismo, da rutina e dos "25 anos de Paz" da propaganda oficial, eran as peliculas do Central e a television en branco e negro do cafe Moderno.Atilano, don Nemesio, Manfredo, Valboa, Lambon, Marivi e o peculiar taberneiro Dousreas, conforman o universo da ficticia Valdesantos, que viu alterada a sua compracencia da vila na decada de 1960, cando os do cine Central anunciaron Espida fronte ao mundo, con Gina Lollobrigida de protagonista.O autor ofrece o retrato dunha epoca na que unha boa maneira de fuxir da intolorancia do conformismo e dos "25 anos de Paz" da propaganda oficial eran as peliculas do Central e a television en blanco y negro do cafe Moderno...Miquel Anxo Fernandez reinvindica a lembranza cun sorriso, porque tamen somos as peliculas que vimos. Usando unha voz en off, coma Fernando Rey en Bienvenido Mr. Marrshall, un xornalista relata a cronica humoristica da mala relacion entre as miraxes do cinema e os milagros da igrexa. A Virxe Branca...

Tres días despois do comezo da rebelión militar no Protectorado de Marrocos, Liberto, un obreiro anarquista comprometido coa loita sindical, intégrase na columna de mineiros que intenta parar o golpe de estado en Galicia.Ante o fracaso desta desesperada accion, so lle quedaran duas saidas para salvar a vida: entobarse entre os outeiros da serra ou fuxir nun dos vapores que saen do peirao de Vigo cara a Buenos Aires. A inesperada aparicion dunhas cartas, que descobren unha historia de amor oculta, condicionara o seu destino. Asi e o argumento desta novela que destaca pola precision da sua trama, a destreza amosada na descripcion dos personaxes e o retrato que se realiza dunha epoca marcada pola violencia.

Lengua Española y Literatura.Lingüística. Literatura. Filología;Enseñanza secundaria. Educación Secundaria Obligatoria.

Un texto clásico de comienzos de siglo XIV traducido por vez primera a la lengua gallega desde el italiano medieval por Darío Xohán Cabana, e ilustrado por Darío Basso. As floriñas de san Francisco reune la vida y actos de san Francisco de Asis y sus discipulos y en el se recoge tambien la peregrinacion del santo a Santiago de Compostela. Un delicioso libro de cuentos piadosos y a menudo acompañdados de gracia y humor, y siempre llenos de profunda emocion religiosa, mistica y fraternal. Las figuras de san Francisco y de sus compañeros y seguidores surgen de estas paginas con una extraordinaria capacidad de seduccion, llenas de vida y de verdad y, por que no decirlo, de simpatia personal (D. Xohan Cabana, en el Prologo).

Nun cabaré, a medio camiño entre a realidade e a fantasía, asistimos á desesperada metamorfose de Juliette como a única saída ao tedio da existencia. Unha fuxida cara a ningunha parte que Casandra, guiada so polo que ve nos soños que a asedian cada vez con mais frecuencia desde hai algun tempo, intentara deter para evitar unha traxedia tan irremediabel como previsibel, e que, talvez precisamente por iso, nos fai sentir un abismo baixo os pes. Asi, cun no de vertixe no estomago, ficamos a ollar o espectaculo -denigrante e tenro asemade- dunhas personaxes imposibeis que tecen e destecen neste inframundo os seus soños mais intimos, que ensaian cada noite ousados pasos de ballet na corda frouxa da loucura, por veces flirteando inxenuamente coa morte, en canto finxen outras vidas para esqueceren as propias. E, sempre, de fondo, as bonecas de plastico que observan con noxo -recreandose morbosamente na dor allea-, o devir da traxedia.

Esta edición está patrocinada pola Área de Cultura da Deputación de Lugo Xosé María Díaz Castro é autor dunha obra máis ampla do que adoita considerarse, pero durante moito tempo a prevalencia creat

As pedras da tribo é unha emocionada homenaxe á nosa cultura milenaria, perdurábel na obra pétrea e sublimada na lingua. Aqueles que ignoran, magoan ou fan de menos os nosos sagros sinais de identidade non merecen ser considerados fillos da Galiza. Ende ben, os bispos son efemeros, as catedrais, eternas.Este volume continua o traballo comezado nO codigo da vincha, dentro da coleccion Cerdedo in the Voyager, unha viaxe pola historia e cultura milenarias de Cerdedo.

A principios do século XVII a vila de Cangas do Morrazo faise célebre porque varias das súas veciñas son levadas diante do tribunal da Santa Inquisición en Santiago de Compostela acusadas de bruxaría. Entre elas esta Maria Soliño, unha muller con facenda e negocios que andaba polos sesenta anos cando foi xulgada. Cangas gozaba dunha economia boiante baseada na pesca e no comercio local e internacional, ate que no ano 1617 sufriu o ataque dunha frota de piratas berberiscos que cambiou a sua historia. Reunions de bruxas en lascivos aquelarres nas praias, delacions entre veciños ou abusos de poder, alimentaban sermons moralizantes dende os pulpitos e ansias xusticeiras en boa parte da sociedade. Maria Soliño, ou Soliña, converteuse nunha personaxe lendaria para a sociedade galega, difuminada polo paso do tempo e cantada polo gran poeta Celso Emilio Ferreiro.A principios do século XVII a vila de Cangas do Morrazo faise célebre porque varias das súas veciñas son levadas diante do tribunal da Santa Inquisición en Santiago de Compostela acusadas de bruxaría. Entre elas esta Maria Soliño, unha muller con facenda e negocios que andaba polos sesenta anos cando foi xulgada. Cangas gozaba dunha economia boiante baseada na pesca e no comercio local e internacional, ate que no ano 1617 sufriu o ataque dunha frota de piratas berberiscos que cambiou a sua historia. Reunions de bruxas en lascivos aquelarres nas praias, delacions entre veciños ou abusos de poder, alimentaban sermons moralizantes dende os pulpitos e ansias xusticeiras en boa parte da sociedade. Maria Soliño, ou Soliña, converteuse nunha personaxe lendaria para a sociedade galega, difuminada polo paso do tempo e cantada polo gran poeta Celso Emilio Ferreiro.

Este non é un libro que se lea dun tirón (ou si). Cómpre ler e andar por el a modo, como se paseásemos por un xardín sen présa, parándonos a cada paso un pouco aquí, a rente dun arona, un pouco máis

''''Liña azul cumpre as esixencias da práctica narrativa e dun xeito destacado domina as técnicas da literatura contemporánea. Trátase dunha creación metaliteraria sobre o proceso de construción da propia novela, na que se mesturan os xeneros ata confundirense. O ensaio, a novela negra, de intriga e incluso humoristica forman unha trama mesta na que se confunden realidade e ficcion.'''' (Fragmento da Acta do IV Premio de Novela Curta ''''Cidade Centenaria de Riveira'''').Esta e a unica pista externa polo de agora, abondo para introducirse no caso. Hai que confiar na intuicion. Calquera outra cousa, contacten ipso facto: ocasodavidpobra.wordpress.com''''Liña azul cumpre as esixencias da práctica narrativa e dun xeito destacado domina as técnicas da literatura contemporánea. Trátase dunha creación metaliteraria sobre o proceso de construción da propia novela, na que se mesturan os xeneros ata confundirense. O ensaio, a novela negra, de intriga e incluso humoristica forman unha trama mesta na que se confunden realidade e ficcion.'''' (Fragmento da Acta do IV Premio de Novela Curta ''''Cidade Centenaria de Riveira'''').Esta e a unica pista externa polo de agora, abondo para introducirse no caso. Hai que confiar na intuicion. Calquera outra cousa, contacten ipso facto: ocasodavidpobra.wordpress.com

Roberto Vidal Bolaño. Dramaturgo, director teatral, guionista e actor foron algúns dos cometidos que Roberto Vidal Bolaño desempeñou ao longo da súa vida. Interesado primeiro polo cine pasou a formar parte do Equipo Lupa que daba os primeiros pasos tanto no cine como no teatro. Pasada a metade dos anos setenta, comeza a escrita teatral con obras que son recoñecidas co primeiros premios Abrente. Antroido ou Estaribel son algunhas das compañ­as polas que pasa e tamén é un dos autores escollidos para representar na primeira época do Centro Dramático Galego. Apartase do teatro para traballar como dobrador e guionista para televisión, e como actor en cine. Retorna cunha colaboración co CDG e coa compañ­a Chévere, para logo poñer en marcha a compañ­a Teatro do Aqu­ coa que representar­a os textos do que se considera a súa etapa de madurez, desde "Saxo Tenor" ata "Rastros".

Narrada en primeira persoa, cunha voz que conxuga o presente e o pasado da protagonista, A forma das nubes é unha pescuda na infancia como xeito de comprender o amor e fuxir do desamparo no que nos deita a vida. A fotografia, o cinema, a moda e a beleza configuran o pano de fondo desta narracion que Lopez Sandez escancia cun ritmo intenso, constante; ritmo narrativo ao que se suma o contrapunto dun enigma central que a novela aproveita como recurso literario e como estimulo para o pensamento de quen le. Cando ten trece anos, unha rapaza emprende unha viaxe que o ha cambiar todo e na que coñece unha actriz engaiolante e cativadora. Xa adulta, lembra aqueles momentos tinguidos de beleza e violencia. Os retallos do pasado, os fragmentos de lembranzas, deseñan un mosaico no que a protagonista procura unha forma, un sentido, coma quen contempla as nubes para recoñecer nelas figuras do mundo real.

Nesta novela mestúranse voces, xéneros e escenarios (Vigo, Madrid, Monforte, Porto ou San Francisco) até compoñer un fresco de trinta anos de historia, dende 1977, ano das primeiras eleccións democráticas, pintado coa pincelada subxectiva duns personaxes situados sempre entre o realismo atroz e a utopia parodica.Os xornalistas utopicos presentanos as tripas dunha profesion desde o seu lado marxinal, pero tamen honesto, nun tempo no que os propios informadores se encontran no centro da polemica. Unha novela sorprendente, sobre todo polo seu estilo directo, as veces conversacional, polos seus cambios de ritmo, que fan que nos preguntemos sempre polo que vira despois, e polo seu humor capaz de transformar paxinas, aparentemente descritivas, nun campo de minas.Manuel Veiga acheganos, sen dubida, a sua mellor novela ate hoxe, unha narracion que ben poderiamos denominar biografia ficcionada, na que ao lector ou lectora non lle resultara dificil recoñecerse.Nesta novela mestúranse voces, xéneros e escenarios (Vigo, Madrid, Monforte, Porto ou San Francisco) até compoñer un fresco de trinta anos de historia, dende 1977, ano das primeiras eleccións democráticas, pintado coa pincelada subxectiva duns personaxes situados sempre entre o realismo atroz e a utopia parodica. Os xornalistas utopicos presentanos as tripas dunha profesion desde o seu lado marxinal, pero tamen honesto, nun tempo no que os propios informadores se encontran no centro da polemica.Unha novela sorprendente, sobre todo polo seu estilo directo, as veces conversacional, polos seus cambios de ritmo, que fan que nos preguntemos sempre polo que vira despois, e polo seu humor capaz de transformar paxinas, aparentemente descritivas, nun campo de minas. Manuel Veiga acheganos, sen dubida, a sua mellor novela ate hoxe, unha narracion que ben poderiamos denominar biografia ficcionada, na que ao lector ou lectora non lle resultara dificil recoñecerse.

Un texto divertido, mordaz e crítico cos lastres da superstición, da ignorancia e da explotación das persoas. Sobre as peripecias dun home do seculo XIX que se atopa de súpeto na Inglaterra da Alta Idade Media, nunha sociedade atrasada e desigual.

Observar o mundo con curiosidade non era o que se agardaba dunha señorita de boas maneiras. Mais a Calpurnia interésanlle as teorías científicas de Darwin máis que conformarse coas limitacións dun destino predeterminado. No veran de 1899, a protagonista desta historia aprendera a ser naturalista. Ilustracion de cuberta de BETH WHITEA evolucion de Calpurnia Tate conta a historia dunha nena de case 12 anos -a mais nova de sete irmans- no seo dunha familia acomodada nunha pequena vila de Texas. Investigando nos libros da biblioteca e facendo ensaios nun pequeno laboratorio, achegarase a figura e aos descubrimentos revolucionarios de Charles Darwin. Tratase dunha novela xuvenil, extensible ao interese dos lectores adultos, polo que se axusta ao concepto actual de crossover. Transcorre no ano 1899, unha epoca na que as nenas eran educadas para seren señoritas de boas maneiras e desenvolverse unicamente no fogar: cociñar, coser e limpar a casa eran as principais obrigas das mulleres nunha sociedade na que, o mais ocioso que se lles reservaba, era tocar o piano e comportarse con rigorosa correccion. A inconformista Calpurnia rebelase contra ese destino predeterminado para buscar a sua propia identidade e formarse segundo as suas inquedanzas intelectuais e cientificas: ir ao rio, observar a natureza e recoller mostras que logo analizara coa axuda do seu avo librepensador, o unico familiar que apoia a sua curiosidade polo mundo e que lle obsequia un exemplar de A orixe das especies e un caderno para que aprenda a aplicar o metodo cientifico as suas observacions.A obra -que ten continuidade no volume titulado O curioso mundo de Calpurnia Tate- tamen aborda cuestions do ambito familiar, en especial a relacion da protagonista cos irmans: o amor e o desengano, as trasnadas xuvenis e os pequenos conflitos da vida cotia.

Najla Shami canta a Rosalía CastroNa lingua que elas falan, na lingua que falamos e que queremos seguir falando. Cancións dunha elegancia feliz. Músicas que son coma un tremor rosaliano. Actualización da poeta ao seculo XXI. E a voz de Najla Shami, desde a profundidade dun dicir e dun cantar as veces delicado, asveces profundo. Sempre suxestivo."Na lingua que eu falo"e un agasallo para os corazons. Cada cancion, un latexo. Rosalia pentagramada en aires novos.

Nunha cidade descoñecida un escritor atorméntase coa desaparición da súa amada, mentres en Nova York unha azafata trafica con estrañas mercadorías. En Le-Vivier-Sur-Mer, na Bretaña, outra muller terá un encontro inesperado que rematara por mudar a sua vida. Os camiños dos tres confluiran, se cadra, dun xeito insolito. Como nunha road-movie vertixinosa, O sangue dos camiños (Premio Risco de Literatura Fantastica 2003) debulla, e transcende, os mitos do folclore actual -os dos medios de comunicacion de masas-, mantendo a tension do lector cara a fatalidade dos desenlaces. Aos dez anos da sua publicacion, esta edicion definitiva actualiza e recupera a novela, e culmina a triloxia narrativa de sombras e de lume, integrada tamen por Soños electricos e Sarou/Louzos."A obra mais lograda do autor ourensan, na que enfronta ao home cos avances cientificos, a busca dun mesmo na soidade mais absoluta e o camiño cara ao destino de cada un de nos, malia non sermos conscientes da forza e da determinacion do azar." (Isabel Mociño Gonzalez) "O sangue dos camiños e unha novela chea de trama, de argumento, de verdadeira historia. Unha historia que manten sempre a primacia, o interese, a verosimilitude e nos obriga a reflexionar sobre o sentido das nosas vidas e as suas continxencias. Novela de estradas, de peregrinaxes, de fuxidas dun mesmo, de identidades cambiantes; tamen de pesadelos, alustres e frialdades. Con doses selectas de erotismo, de onirismo, de intres nos que o relato se converte nun verdadeiro thriller psicoloxico." (Francisco Martinez Bouzas)Nunha cidade descoñecida un escritor atorméntase coa desaparición da súa amada, mentres en Nova York unha azafata trafica con estrañas mercadorías. En Le-Vivier-Sur-Mer, na Bretaña, outra muller terá un encontro inesperado que rematara por mudar a sua vida. Os camiños dos tres confluiran, se cadra, dun xeito insolito. Como nunha road-movie vertixinosa, O sangue dos camiños (Premio Risco de Literatura Fantastica 2003) debulla, e transcende, os mitos do folclore actual -os dos medios de comunicacion de masas-, mantendo a tension do lector cara a fatalidade dos desenlaces. Aos dez anos da sua publicacion, esta edicion definitiva actualiza e recupera a novela, e culmina a triloxia narrativa de sombras e de lume, integrada tamen por Soños electricos e Sarou/Louzos."A obra mais lograda do autor ourensan, na que enfronta ao home cos avances cientificos, a busca dun mesmo na soidade mais absoluta e o camiño cara ao destino de cada un de nos, malia non sermos conscientes da forza e da determinacion do azar." (Isabel Mociño Gonzalez)"O sangue dos camiños e unha novela chea de trama, de argumento, de verdadeira historia. Unha historia que manten sempre a primacia, o interese, a verosimilitude e nos obriga a reflexionar sobre o sentido das nosas vidas e as suas continxencias. Novela de estradas, de peregrinaxes, de fuxidas dun mesmo, de identidades cambiantes; tamen de pesadelos, alustres e frialdades. Con doses selectas de erotismo, de onirismo, de intres nos que o relato se converte nun verdadeiro thriller psicoloxico." (Francisco Martinez Bouzas)