Libros de Narrativa en gallego, página 46 de 156

Frank Soutelo continúa en Galicia e agora está indignado.Todo comeza co roubo do manuscrito de"Vento mareiro", de Cabanillas, e despois co dun valioso papiro exipcio vinculado ás revoltas da primavera arabe. Demasiada xente quere o papiro, ao prezo que sexa...Soutelo sospeita que todo ten que ver coa aparicion dun cadaver sen mans na praia da Lanzada. Coa sua retranca caracteristica. Miguel Anxo Fernandez bota unha ollada aceda sobre a actualidade do pais nunha novela que consolida a Soutelo como o detective mais activo do panorama literario galego.

O inspector Sánchez investiga a identidade de dous cadáveres calcinados que aparecen nas inmediacións da praia coruñesa do Matadoiro en plena madrugada de San Xoán do ano 2000. Axiña descobre que un deles pode ser Gustavo Gallego, un curman do comisario, a quen se lle encomenda a mision de atopar o seu familiar desaparecido. Cando comproba que esta vivo, inicia a sua busca por distintas cidades mentres vai lendo unha novela escrita polo fuxitivo en terceira persoa que so conten capitulos pares, polo que os feitos narrados polo inspector en primeira persoa funcionan a modo de capitulos impares. Estamos, pois, ante duas medias novelas que se complementan nun xogo metaliterario nada complicado para o lector. Unha das historias transcorre en doce dias e a outra alongase durante vinte anos; estan escritas con diferentes estilos. Crime, intriga, corrupcion, impunidade, whisky abundante, sexo, prostibulos, garitos de xogo... presiden unha das historias; a outra trata sobre o amor, a convivencia, o demo, o inferno -a loucura- como tema catalizador, como antesala luminosa da morte. Estamos ante unha novela mestiza, mulata. Unha novela que paga a pena ler como contribucion a un xenero negro menos xenuino e mais transcendente.O inspector Sánchez investiga a identidade de dous cadáveres calcinados que aparecen nas inmediacións da praia coruñesa do Matadoiro en plena madrugada de San Xoán do ano 2000. Axiña descobre que un deles pode ser Gustavo Gallego, un curman do comisario, a quen se lle encomenda a mision de atopar o seu familiar desaparecido. Cando comproba que esta vivo, inicia a sua busca por distintas cidades mentres vai lendo unha novela escrita polo fuxitivo en terceira persoa que so conten capitulos pares, polo que os feitos narrados polo inspector en primeira persoa funcionan a modo de capitulos impares. Estamos, pois, ante duas medias novelas que se complementan nun xogo metaliterario nada complicado para o lector. Unha das historias transcorre en doce dias e a outra alongase durante vinte anos; estan escritas con diferentes estilos. Crime, intriga, corrupcion, impunidade, whisky abundante, sexo, prostibulos, garitos de xogo... presiden unha das historias; a outra trata sobre o amor, a convivencia, o demo, o inferno -a loucura- como tema catalizador, como antesala luminosa da morte. Estamos ante unha novela mestiza, mulata. Unha novela que paga a pena ler como contribucion a un xenero negro menos xenuino e mais transcendente.

Biografias

Aurelio Aguirre (1833-1858) y otros é o título dun novo libro da escritora lucense Lucía García Vega. Unha vez máis, Edicións do Cumio aposta polo rescate e a difusión dunha gran figura galega. Ademais de aportar datos ineditos sobre o admirado poeta compostelan e un dos promotores do simbolico banquete de Conxo (1856), esta investigadora reune, entre outras cousas, un numero importante de textos dedicados a Aurelio Aguirre, en prosa e tamen en verso, polas principais voces da intelectualidade galega e foranea da segunda metade do seculo XIX e a primeira do XX.Os irmans Francisco e Antonio de la Iglesia, Manuel Murguia, Alfredo Vicenti, Valentin Lamas Carvajal, Rosalia de Castro, Eduardo Pondal, Jose Lopez de la Vega, Manuel del Palacio, Antonio Villar Ponte, Emilia Pardo Bazan, e un longo etcetera ata completar a variada nomina de corenta e sete suxeitos dos mais diversos ambitos. Asi mesmo o libro conten un prologo de excepcion, elaborado polo maxistrado da Sala 1ª do Tribunal Supremo de Madrid, don Jose Antonio Seijas Quintana, descendente de Aurelio Aguirre.

A historia da familia Portela é a historia dos segredos e mentiras, das (moitas) covardías e de (algunha) valentía dunha familia acomodada na Galiza do século XX

Que é vivir se non camiñar pola corda frouxa? Esta idea é o xermolo de Funambulistas. Na vida apenas hai certezas e mesmo aquelas ás que nos aferramos poden verse truncadas en calquera momento. Procuramos con teimosia a estabilidade (profesional, economica, emocional etc.) e, ainda que a teñamos, non podemos mantela definitivamente: a estabilidade e un agasallo vulnerable, sen garantias. Vivimos expostos a ventos e tempestades e dese xeito avanzamos pola corda inestable, as mais das veces sen rede. Funambulistas e un libro de relatos -moitos deles ligados entre si- de ampla variedade de situacions, de circunstancias e de personaxes, nos que predomina a primeira persoa, a fin de que os protagonistas poidan expresarse con propia voz. Do dramatismo ao suspense, da denuncia ao humor, este libro de Mercedes Leobalde esta protagonizado por mulleres e homes retratados en situacions moi diversas: algunhas cotias, outras verdadeiramente excepcionais (o monxe en plena crise espiritual, o naufrago no medio do oceano, a muller maltratada quereune forzas para se rebelar, o xadrecista namorado, a ladroa do codice, a nai adolescente, o home con tendencias suicidas, a enferma terminal disposta a espremer os seus ultimos meses de vida...).Con Funambulistas, Mercedes Leobalde mostrase como unha habil narradora para descifrar os camiños da vida.Que é vivir se non camiñar pola corda frouxa? Esta idea é o xermolo de Funambulistas. Na vida apenas hai certezas e mesmo aquelas ás que nos aferramos poden verse truncadas en calquera momento. Procuramos con teimosia a estabilidade (profesional, economica, emocional etc.) e, ainda que a teñamos, non podemos mantela definitivamente: a estabilidade e un agasallo vulnerable, sen garantias. Vivimos expostos a ventos e tempestades e dese xeito avanzamos pola corda inestable, as mais das veces sen rede. Funambulistas e un libro de relatos -moitos deles ligados entre si- de ampla variedade de situacions, de circunstancias e de personaxes, nos que predomina a primeira persoa, a fin de que os protagonistas poidan expresarse con propia voz. Do dramatismo ao suspense, da denuncia ao humor, este libro de Mercedes Leobalde esta protagonizado por mulleres e homes retratados en situacions moi diversas: algunhas cotias, outras verdadeiramente excepcionais (o monxe en plena crise espiritual, o naufrago no medio do oceano, a muller maltratada que reune forzas para se rebelar, o xadrecista namorado, a ladroa do codice, a nai adolescente, o home con tendencias suicidas, a enferma terminal disposta a espremer os seus ultimos meses de vida...).Con Funambulistas, Mercedes Leobalde mostrase como unha habil narradora para descifrar os camiños da vida.

Para Fernando, o mais natural do mundo era ser internacional e galeguista. Non vía contradición entre esas dúas cousas. Falábamos todo o tempo de Galicia, non con morriña, senón con ansia de entender e dilucidar.Teresa BarroFernando Perez Barreiro me fai presente cada dia que a realidade e cambiante porque asi e a vida. E cando non sabemos velo desa maneira, petrificamonos, que e unha maneira de morrer.Xose Luis Franco GrandeFernando era e queria seguir sendo, custe o que custe, un galego de viaxe polo ancho mundo, como tantos e tantos. As suas referencias para o encadre da confusa e afastada realidade exterior foron sempre deliberadamente galegas e considerou sempre que para os galegos non habia (non deberia haber) emigracion, senon diaspora.Francisco Silva CastañoO xornalismo en Fernando foi como unha estrada que, como se sabe, ten via de ida e de volta. Asi, como lector serviulle para coñecer moi ben a nosa realidade desde a diaspora britanica.Nicolas VidalPara Fernando, a poesia era a realidade primaria do ser humano, asi o expresou en mais dunha ocasion. Opinaba que ainda que non houbese poetas, haberia poesia agardando por un primeiro explorador que a descubrise.Esta reflexion era consecuencia dunha vida enteira dedicada a ela.Francisco Xose Fernandez NavalBrillante en tantos campos, agudo nas suas analises, o maior merito de Fernando no meu ver, mais alo dese incrible don de linguas, e esa capacidade para penetrar nos problemas e achegar trazos innovadores, facendoo, en primeiro lugar, dende a autoridade de quen posue unha ampla bagaxe, pero tamen dende o rexeitamento dos inmobilismos.Xulio Rios

Poesía en galego

La obra Lar.nai.pan (con Cd) forma parte del catálogo de Editorial Galaxia. En 1950 esta editorial comienza su andadura de la mano de Ramón Otero Pedrayo en Vigo. Tiene más de mil cuatrocientas sesenta publicaciones en catalogo. Editorial Galaxia tiene libros sobre todo de Historia Galega, Poesia Y Teatro, Literatura Infantil Y Juvenil, Narrativa Gallega, Literatura Gallega Y En Gallego.... El catalogo de la editorial cuenta con las siguientes colecciones: Verde, Literaria. Biblioteca Compostela De Narrativa Europea, Literaria, Actividades Multiples, arbore entre otros. Xohana Torres, Manuel Rivas, Ricardo Carballo Calero, Salvador Garcia-bodaño, Marina Mayoral entre otros son algunos de los autores que han publicado en Editorial Galaxia. fomenta la creacion literaria organizando Premios como Premio Ramon Piñeiro De Ensaio y Premio Narrativa Breve Repsol En Lengua Gallega.

Plinio, que foi un neno da inclusa, ten os ollos abertos cara aos antípodas. Na brevidade dunha noite dos estragos, acompañado por Luneda -o seu can-, relata as circunstancias do seu mundo, a vida na cidade do mar, cando os abismos semellan ser historia. Medra o silencio e Plinio vive na memoria e nas palabras do seu tempo: 2014. No desamparo renacen para sempre as resistencias, que o protagonista prende e abrasa nunha noite maxica. Todo e axiña: vai na devoracion. O lume e a brasa dos monologos. O realismo, desbordado no transito, xa non existe senon canda o solpor. E velai van de balde e de bussines no avion transoceanico da fuxida as parrafadas de Banka e de Kapito, as alimarias, nunha viaxe a bordo que o soño nunca acorda. Desce o boeing cabo de moi lonxe e a noite troca en sol de ausencias.Plinio, que foi un neno da inclusa, ten os ollos abertos cara aos antípodas. Na brevidade dunha noite dos estragos, acompañado por Luneda -o seu can-, relata as circunstancias do seu mundo, a vida na cidade do mar, cando os abismos semellan ser historia. Medra o silencio e Plinio vive na memoria e nas palabras do seu tempo: 2014. No desamparo renacen para sempre as resistencias, que o protagonista prende e abrasa nunha noite maxica. Todo e axiña: vai na devoracion. O lume e a brasa dos monologos. O realismo, desbordado no transito, xa non existe senon canda o solpor. E velai van de balde e de bussines no avion transoceanico da fuxida as parrafadas de Banka e de Kapito, as alimarias, nunha viaxe a bordo que o soño nunca acorda. Desce o boeing cabo de moi lonxe e a noite troca en sol de ausencias.

Literatura de viajes con relatos que atrapan desde el primer momento. "Galleira" significa Galicia en la jerga gremial de los afiladores, el irónico y mundial "barallete". El término le ha servido de inspiracion a Luis Menendez (Ourense, 1959), periodista ambulante, para entrelazar relatos de tres inolvidables travesias por las realidades multiculturales de veintiseis paises. Desde Irlanda a Bretaña, desde Estonia a Chipre, de Brasil y Timor Este hasta Mozambique...

Amor en alpargatas non é unha historia real, aínda que podería selo. Por veces, os personaxes desta novela presentan reminiscencias biográficas que facilmente resoan na nosa memoria colectiva recente. En pouco mais de vinte minutos, no medio dun cemiterio deserto, as lembranzas selectivas do amor de Sara e de Lucia erixense na particular despedida que lle tributan a Senen, un nacionalista anonimo, un de tantos bos e xenerosos que padeceron as consecuencias das loitas fratricidas que ciclicamente sacoden o nacionalismo galego. E nese contexto temporal, politico e emocional no que se desenvolven as historias de amor que percorren a novela, por forza fragmentarias, obrigatoriamente parciais, mais que no seu conxunto permiten intuir unha foto fixa, se non real, si realista, dunhas vidas coas alforxas cargadas de verosimilitude.Amor en alpargatas non é unha historia real, aínda que podería selo. Por veces, os personaxes desta novela presentan reminiscencias biográficas que facilmente resoan na nosa memoria colectiva recente. En pouco mais de vinte minutos, no medio dun cemiterio deserto, as lembranzas selectivas do amor de Sara e de Lucia erixense na particular despedida que lle tributan a Senen, un nacionalista anonimo, un de tantos bos e xenerosos que padeceron as consecuencias das loitas fratricidas que ciclicamente sacoden o nacionalismo galego. E nese contexto temporal, politico e emocional no que se desenvolven as historias de amor que percorren a novela, por forza fragmentarias, obrigatoriamente parciais, mais que no seu conxunto permiten intuir unha foto fixa, se non real, si realista, dunhas vidas coas alforxas cargadas de verosimilitude.

Logo da explosión de libros-CD dos últimos anos, a nosa industria editorial dá un paso alén. Galaxia acaba de presentar a súa colección Libro cinema, que arrinca con A cicatriz branca de Margarita Ledo Andion. O filme achega o DVD con subtitulos e extras acompañado de textos que contextualizan e explica diferentes aspectos desta producion. O filme trata, a traves dunha historia persoal, a problematica da emigracion das mulleres galegas en solitario a America durante o seculo XX. "

Sebastian Nell lembra os seus días, cheos de luces e sombras, diante dunha xornalista coa que mantén unha entrevista longa. Polo camiño vai aboiando todo un mundo de miserias persoais e profesionais, de envexas e iras que tracexan un retrato intenso e non sempre agradecido do dificil universo do teatro e do cinema.Ao final da sua vida, e tras recibir o diagnostico do alzheimer, o actor britanico Sebastian Nell concedelle unha unica entrevista a xornalista Rebecca Graham. Nas longas horas de conversa, o actor percorre a sua traxectoria teatral en Gran Bretaña e a sua carreira cinematografica en Hollywood. Retrata asi, con nostalxia e ao tempo desarraigamento, os falsos brillos da sociedade do espectaculo. Mais non so, porque do pasado de Sebastian Nell tamen xorden os bombardeos de Londres na Segunda Guerra Mundial, a enfermidade, a miseria, o amor, un particular sentido da historia contemporanea e un desexo impudico de contar.O autor do libro fai nesta novela unha radiografia dos claroscuros do seculo XX a traves do dialogo punzante e inclemente de dous personaxes que intentan descubrir quen e cadaquen. E onde nada e nunca o que parece.

Nunha sociedade que vive os últimos anos da ditadura, no Madrid estudantil de principios dos setenta, comeza unha amizade que se alonga no tempo e na distancia.Esta é a historia de dous amigos na xuventude e na madurez, tan diferentes como parecidos, tan complementarios como opostos que, rodeados por unha sociedade desilusionada e chea de oportunistas, semellan anxos inocentes ensimesmados nas emocions e no sentimento, onde amor e sexo, ilusion e fracaso as veces se confunden na procura dun Amor Verdadeiro.

O café convértese no punto de reunión da xente dunha vila rural do sur dos Estados Unidos, e recolle os cambios que o amor provoca coma se dun personaxe máis da novela se tratase. Carson McCullers describe con gran sensibilidade os temas da soidade, o desamor e a complexidade das relacions humanas a traves dun triangulo de amor non correspondido formado pola señorita Amelia, Lymon e Marvin Macy. Inverte os roles de xenero e rexeita someter os seus personaxes aos habituais patrons de conduta, criticando a hipocrisia e os rixidos valores morais do antigo sur dos Estados Unidos.Nos seis relatos que seguen a novela curta que da nome a este volume, McCullers continua a tratar os temas da asimetria nas relacions amorosas, asi como a inseguridade adolescente, o fracaso, a inxustiza social, o respecto polas peculiaridades das persoas, o alcolismo e as crises existenciais. Asi a todo, fala con optimismo da esperanza en volver atopar o amor.

Todo o mundo semella coñecer a MK, a cantante de moda cunha carreira xa prolongada no tempo, a voz prodixiosa, e a súa excéntrica moza, Gaia. Mais, quen é MK? Que acontece antes de saír ao escenario? Que e o que fica cando as luces esmorecen? Cando remata a ultima xira? No intre en que pechan os micros das roldas de prensa? Se cadra o silencio e preciso para o reencontro cunha mesma. Se cadra nin a propia musica ten sentido sen os espazos dos que non escapa ningun son. E neses hiatos onde MK remexe na sua cerna fanada e recuperada, na ruptura da infancia no Tamil Nadu rural, impulsada polos movementos migratorios impostos a unha metropole que a esnaquizou e a refixo de novo. Entre os sons escachados das ondas rotas, MK compon e conduce os seus pasos cara ao lugar onde o grallar do corvo se transforma na musica dos seres vivos.Despois de En vias de extincion, A musica dos seres vivos abre o Ciclo dos elementos, ao que tamen pertence a novela gañadora do Premio Xerais 2014, Dende o conflito, un universo de novelas no que as personaxes aparecidas nas marxes dun relato atopan a centralidade noutro. Neste caso e MK, personaxe secundaria de En vias de extincion, quen deixa soar a sua historia en cada corte do album que marca a sua vida. Este ciclo, pensado como un complexo todo que seguira avanzando en futuras novelas, permitira acceder a visions cruzadas e compartidas de feitos e persoas que se entretecen. A musica dos seres vivos e unha historia de fragmentos que doen ata comprender que hai cousas que fican para sempre rotas, que non poden nin deben repararse ao seu estado anterior. Mais precisamente das suas fendas nace a forza coa que enfrontar o mundo.Todo o mundo semella coñecer a MK, a cantante de moda cunha carreira xa prolongada no tempo, a voz prodixiosa, e a súa excéntrica moza, Gaia. Mais, quen é MK? Que acontece antes de saír ao escenario? Que e o que fica cando as luces esmorecen? Cando remata a ultima xira? No intre en que pechan os micros das roldas de prensa? Se cadra o silencio e preciso para o reencontro cunha mesma. Se cadra nin a propia musica ten sentido sen os espazos dos que non escapa ningun son. E neses hiatos onde MK remexe na sua cerna fanada e recuperada, na ruptura da infancia no Tamil Nadu rural, impulsada polos movementos migratorios impostos a unha metropole que a esnaquizou e a refixo de novo. Entre os sons escachados das ondas rotas, MK compon e conduce os seus pasos cara ao lugar onde o grallar do corvo se transforma na musica dos seres vivos.Despois de En vias de extincion, A musica dos seres vivos abre o Ciclo dos elementos, ao que tamen pertence a novela gañadora do Premio Xerais 2014, Dende o conflito, un universo de novelas no que as personaxes aparecidas nas marxes dun relato atopan a centralidade noutro. Neste caso e MK, personaxe secundaria de En vias de extincion, quen deixa soar a sua historia en cada corte do album que marca a sua vida. Este ciclo, pensado como un complexo todo que seguira avanzando en futuras novelas, permitira acceder a visions cruzadas e compartidas de feitos e persoas que se entretecen. A musica dos seres vivos e unha historia de fragmentos que doen ata comprender que hai cousas que fican para sempre rotas, que non poden nin deben repararse ao seu estado anterior. Mais precisamente das suas fendas nace a forza coa que enfrontar o mundo.