A poesía nunca debe gañar aos puntos. A poesía que paga a pena ler é coma eses marrazos de dereita que varren o sentido, ou te secuestra impedindo que fagas cousa ningunha que non sexa fatigar un verso tras outro ou se non e ganga desaproveitable.E sa vertixe do aviador en caida libre foi a que sentin cando lin As cicatrices do Sol. A buxola virou tola, como se o norte magnetico da agulla critica decidise converterse nun dervixe en transo e non importase nada que non fose o arrebato da poetica visionaria, a forza descomunal das imaxes roxas coma brasas que palpitan, ardentes, nos versos de Luis Valle.Hai neste libro derregos ocultos que so vence a tenacidade. Unha alxebra simbolica tece arredor do poema unha mesta arañeira de significantes implementados, que apuntan en multiples direccions de sentido. A cifra do que se di ancora nunha sistematica transinterpretativa que escurece a hermeneutica convencional.Todo o que se di pecha e abre circulos nunha espiral que metamorfosea en cinta de Moebius para soldar o multiverso da escrita.
Truman
