Libros de Teatro en gallego, página 6 de 18

A festa da malla, que agora se publica en coidada edición das profesoras Dolores Vilavedra e Noemí Pazó, é en opinión de Manuel Vieites "unha peza construída na súa totalidade a partir de elementos tirados da dramaturxia popular", que enlaza coa tradicion dramatica e teatral galega de caracter popular, presente quer nas festas de caracter ciclico (entroido, nadais, maios, fiadeiros, muiñadas...), quer noutras manifestacions relixiosas de caracter ritual (romarias, ritos de paso, cancions de curacion...). Nesta liña, Anton Villar Ponte fixo de A festa da malla un prontuario de costumes populares relacionados coa colleita e a festa que se celebraba no remate da mesma, integrando, tamen, elementos tirados das festas e celebracions doutros periodos do ano tal que os fiadeiros, cos seus desafios, ou as muiñadas, cos seus xogos de namorar, ou outros que son comuns a moitas destas manifestacions como a narracion de contos e historias. Sesenta anos depois do pasamento de Anton Villar Ponte, a edicion e recuperacion de A festa da malla, un texto ata hoxe inedito, supon unha merecida homenaxe a unha das figuras mais salientables do galeguismo historico e un dos homes que con mais afouteza loitou e traballou para que Galicia tivese un teatro de seu, un Teatro Nacional, para que o noso presente fose posible.

Lugar, obtivo o Premio de textos teatrais Álvaro Cunqueiro na súa edición do ano 1994. David e O Viaxeiro, dous vellos amigos da infancia reencóntranse, pasado un tempo, nun apeadeiro no que xa non pasa o tren. Dous personaxes unidos por unhas lembranzas comuns e que co paso do tempo a penas son capaces de recoñecerse. Este encontro e desencontro dos personaxes e, o mesmo tempo, o de dous mundos, o urbano e o rural, a dificil convivencia en simbiose destes dous mundos e un dos temas de fondo da obra, sendo os dous personaxes as puntas de dous icebergs a piques de colisionar estrepitosamente.

A adaptación que Seamus Heaney realiza da obra de Sófocles, Filoctetes, recolle os elementos fundamentais da traxedia grega: o mesmo marco espacio-temporal, os mesmos personaxes e o mesmo conflicto. Sendo asi, a fabula construese a partir das dubidas que enfrontan Neptolemo e Filoctetes, o primeiro para ser fiel os seus propios valores, renunciando a enganar o solitario penitente cos requintados sofismas que Ulises lle propon e esquecendo as razons de estado que Odiseo esgrime, e o segundo para aceptar o seu propio destino e ir na axuda de aqueles que tanto agravio lle causaron nun pasado que ainda e presente. O obxectivo ultimo non e outro cumprir a profecia segundo a cal a derrota de Troia e a fin da guerra so sera posible co concurso dos dous heroes que dialogan en Lemnos. Heaney propon, algunhas veces por boca do Coro, unha lectura critica de situacions e conflictos, relativizando os motivos que uns e outros esgrimen para encherse de razon, sen evitar algunhas referencias, tanxenciais e indirectas, a situacion na Republica de Irlanda. A sua version parte, polo demais, dunha especie de condensacion do esencial, o que implica un dialogo mais fluido e unha accion moito mais dinamica. Como sinalan os traductores, Stephanie Jennings e Manuel Outeriño na lapela, A Cura en Troia e unha acertada mostra dos conflictos eticos e morais que sempre provoca a escolla entre a propia integridade persoal e a conveniencia politica, as razons de estado.

SOPHIE NON E O MEU NOME DE GUERRA (PR.R.DIESTE TEATRO-2021) es un libro del autor PASCUAL,ROBERTO editado por DIPUTACION DE A CORUÑA. SOPHIE NON E O MEU NOME DE GUERRA (PR.R.DIESTE TEATRO-2021) tiene un codigo de ISBN 978-84-9812-385-2, de la coleccion COLECCION DE TEATRO.

Tres capitáns de tempos idos é a única peza de teatro e a única obra pensada para o público infantil que deixou Antón Avilés de Taramancos. Escrita na primavera de 1983, coa finalidade de que fose represen-tada polos escolares da Serra de Outes; foi representada en Noia, no mes de xuño do mesmo ano, no seo das primeiras Xornadas de teatro na escola, organizadas pola Asociacion Cultural Catavento. A obra, que permaneceu inedita dende a sua estrea, publicase agora, e por vez primeira, dentro de Xerais Merlin.Organizada en tres lances, e concibida especificamente para ser representada por escolares, Tres capitans de tempos idos constitue unha apaixonante viaxe pola historia da literatura galega; aqui desfilan personaxes como os reis e os trobadores, ou o mesmo Francisco Añon. A presente edicion, que inclue a reproduccion dos figurinos orixinais, debuxados polo propio Aviles, e completase cunha biografia do autor e a historia do devir da peza, preparada pola profesora Pilar Sampedro, a primeira directora que puxo en escena a obra.

Unha temática urbana, contemporánea, universal é a que se percibe en Derrota, obra cronoloxicamente anterior a Estrema. Doce personaxes anónimos, oito homes e catro mulleres, no espacio indeterminado dun parque publico, protagonizan unha serie de escenas aparentemente inconexas entre si que progresivamente van adquirindo sentido para chegar a unha coherencia final que lles proporciona significado. A corrupcion, a identidade, o paso do tempo, as relacions humanas... o mundo da marxinacion, a morte, a droga, a delincuencia, o amor, a esperanza no futuro, todo se presenta ante nos a traves das situacions que viven os personaxes no parque. E unha obra moderna na sua forma, de actualidade na sua tematica. E un texto ben escrito e construido, admirablemente dialogado, que utiliza referentes coñecidos e que sabe alternar o cotian co transcendente, evitando o transcendentalismo pero transmitindo de modo moi eficaz o contido cunha poderosa teatralidade.

Donosiña, drama en tres autos e un prólogo, de Xaime Quintanilla, estreouse no Teatro Xofre de Ferrol, o día 7 de abril de 1920, dirixido e interpretado, no papel principal polo seu autor. Esta obra, que permanecia inedita, e unica no teatro galego de preguerra tanto polo tema como polo seu tratamento. Foi seleccionada polo Conservatorio Nacional de Arte Galega para ser levada a escena, mais esta escolla fixo emerxeren as profundas discrepancias que, a respecto do feito dramatico, existian entre os homes das Irmandades, precipitando a desaparicion de Conservatorio.

"Premio Xiria de Creación Teatral 1987."