Libros de Teatro en gallego, página 3 de 18

Teatro infantil, a última aposta literaria de Jacobo Paz, de gran valor estético, constitúe un elemento imprescindíbel para achegar aos máis novos ao fascinante mundo do teatro.

A profesora Aurora Marco reune neste volume unha serie de textos e bocetos dramáticos, concebidos ao xeito do “Teatro de Máscaras” e publicados en diversos xornais galegos, nos que se patentiza toda

Que a obra literaria de Vázquez Pintor sexa eminentemente poética non empece a visita do autor a outros xéneros, entre eles o teatral, que vemos hoxe reunido nesta fermosa antoloxía titulada "Teatro de Pintor", para indicar, talvez, unha certa condicion pictorica das dez pezas, ou cando menos a sua plasticidade, que as torna mais abertas, mais respirabeis.Da lectura das pezas contidas neste volume deducimos, en primeiro lugar, que son a obra e o traballo dun poeta, pola escolla de argumentos, linguaxes e espazos, mais tamen polas paradas metaforicas en temas e accions que denotan a vocacion precisa dun director de escena.

As pezas de Teatro de máscaras formaban parte do plan teatral que Castelao concibira durante os anos da República para impulsar un xénero que, a pesar dos esforzos anteriores, vivía nunha atonía sen folgos. O manuscrito permaneceu inedito ata 1975. Desde enton, estas pezas non deixaron de producir a admiracion da ampla familia teatral galega, que elixiu varias delas para montar alguns dos seus espectaculos mais fermosos.

«O Tartufo representa de xeito manifesto o triunfo da liberdade de expresión fronte á censura e o intento de afogar toda crítica ao Poder. Molière mantivo unha dura loita, resistindo rexamente contra

Suite Artabria, de Manuel Lourenzo é un conxunto de tres pezas («Orzán», «O fulgor das atochas» e «Alerta na rúa do Pozo») con elementos comúns, concibidas, segundo o xurado, «como un roteiro por alg

SOPHIE NON E O MEU NOME DE GUERRA (PR.R.DIESTE TEATRO-2021) es un libro del autor PASCUAL,ROBERTO editado por DIPUTACION DE A CORUÑA. SOPHIE NON E O MEU NOME DE GUERRA (PR.R.DIESTE TEATRO-2021) tiene un codigo de ISBN 978-84-9812-385-2, de la coleccion COLECCION DE TEATRO.

Sopa de xarope de amora é, segundo o ditame do xurado, "unha comedia áxil e divertida, protagonizada por personaxes estrambóticos que actualizan algúns dos tradicionais contos de fadas creando unha atmosfera que estimula a imaxinacion". A "critica social" supon"o trasfondo que esta ao longo de toda a obra".A peza conta a historia do doutor Amorodo, un cientifico ao servizo das casas reais que recibe encargos estrafalarios e esta namorado de dona Chismunda. "Son reinos diminutos, que lle daran ao doutor ultimatos para que consiga casar as suas fillas, ou senon declaranlle a guerra... O titulo ven da sopa que fai a sua ama de chaves, e el tenta descubrir cal e a receita..."Sopa de xarope de amora é, segundo o ditame do xurado, "unha comedia áxil e divertida, protagonizada por personaxes estrambóticos que actualizan algúns dos tradicionais contos de fadas creando unha atmosfera que estimula a imaxinacion". A "critica social" supon"o trasfondo que esta ao longo de toda a obra".A peza conta a historia do doutor Amorodo, un cientifico ao servizo das casas reais que recibe encargos estrafalarios e esta namorado de dona Chismunda. "Son reinos diminutos, que lle daran ao doutor ultimatos para que consiga casar as suas fillas, ou senon declaranlle a guerra... O titulo ven da sopa que fai a sua ama de chaves, e el tenta descubrir cal e a receita..."

Un agasallo literario. Tes nas mans a obra de teatro que Domingo Villar deixou rematada e que entregou a Editorial Galaxia para a súa publicación. Trátase dunha peza protagonizada por un escritor que se atopa nun bloqueo creativo dende hai anos. Sobre todo e unha obra moi divertida, como era o seu autor. Asi, co fino sentido do humor que Domingo destilaba, desfilan pola escena as filias e as fobias de moitas escritoras e escritores ao longo da sua carreira literaria, que teñen que ver cos medos, as inseguridades e as paranoias de quen se dedican a escribir. Tratase dunha reflexion aguda, comica, as veces desapiadada, mais sempre lucida, arredor da literatura e de todo o que a rodea.

A doutora Chus Nespereira, a enfermeira Encarnación Silva, o doutor Paulino Pereiro, o celador Cipriano Vilariño e o doutor Dapena, Xefe do Servicio de Urxencias son os personaxes principais destas desternillantes quince minicomedias de situacion que Suso de Toro preparou para television e que agora se publican, por vez primeira, recollidas nun libro. Quince guions da serie Servicio de Urxencias, emitida pola TVG en 1989, dirixida por Xaime Fandiño e protagonizada pola desaparecida Marisa Soto, e por Luma Gomez, Manuel Pombal e Antonio Duran Morris.O espacio reducido do servicio de urxencias dun hospital galego, (as cabinas, as salas de agardar dos pacientes e a sala do persoal) serviulle a Suso de Toro para propoñer unha divertida escenificacion do teatro da vida: os noivos intoxicados no banquete da sua voda, as propiedades curativas que poden ter os callos, uns videos pornos que provocan infartos, o papa Noel duns grandes almacens que recibe unha boa vareada son algunhas das situacions que se recollen neste libro tinguido de humor e retranca de arriba abaixo. O humor de Suso de Toro, nace da dor, como pensaba Castelao. O humor concibido como unha forma de encaixar a dureza das nosas vidas. E por iso e sempre mais ou menos caustico, e por iso encerra o contrasentido de facernos rir das cousas que deben movernos a compaixon. Asi sucede nestas situacions das urxencias hospitalarias, as minicomedias que se recollen neste volume: cando as persoas estamos mais desvalidas, vencidas, doridas... Iso e o humor: un modo de ir levando o que nos supera, as derrotas que non inflixe a vida. O humor e un modo de rebelarse contra a derrota.

Este e o regreso de Manuel Guede a un lugar que e máis ca unha cidade posible ou o reverso dun espello chamado Ourense. A neboa e a celebración dunha derrota: inaugurada en 1985 con Contra Serenou, continuada en 2000 con As doce e sereno e que agora conclue sabendo xa que e nesa dignidade onde se toma conciencia da historia, desde onde se axitan os desconcertos e se intenta poñerlle nome as vidas perdidas entre a ironia e a desolacion. Este libro trata sobre a aprendizaxe de como vivir derrotado e de como o fracaso forma parte dunha nosa identidade nacional.

Manuel acolle a nova da súa morte, e de maneira serena considera as cousas que nunca vai poder facer, as palabras que non vai aprender, o tango que quedou sen bailar. Susana, a filla, e Luís, o xenro, movense arredor del como caricaturas insensibles, preparados para o despegue social. Maria limpa o que lle mandan, sen facerse demasiadas preguntas porque asi doe menos. As palabras proferidas por Manuel apenas atopan interlocutor, a non ser en Maria, e as frases altisonantes dos automatas mesturanse coas reverberacions dos neons da rua, que impiden ver as estrelas. Sera tarde para fuxir desta nebulosa anestesiante? Tal e como fixo Heitor, o fillo que canta nun club, lonxe da insensibilidade.Sempre quixen bailar un tango de Teresa Costa Gonzalez obtivo o XVIIº Premio Alvaro Cunqueiro de textos teatrais, outorgado por AGADIC. O xurado salientou desta peza a solidez da sua estrutura dramatica, cualificandoa como unha obra "moi coidada" e "moi ben construida", asi como a sua intencion de ridiculizar valores dominantes na sociedade actual como o afan de poder, a ambicion, as aparencias, a superficialidade ou o materialismo, en contraste co "poder salvador dos soños"Manuel acolle a nova da súa morte, e de maneira serena considera as cousas que nunca vai poder facer, as palabras que non vai aprender, o tango que quedou sen bailar. Susana, a filla, e Luís, o xenro, movense arredor del como caricaturas insensibles, preparados para o despegue social. Maria limpa o que lle mandan, sen facerse demasiadas preguntas porque asi doe menos. As palabras proferidas por Manuel apenas atopan interlocutor, a non ser en Maria, e as frases altisonantes dos automatas mesturanse coas reverberacions dos neons da rua, que impiden ver as estrelas. Sera tarde para fuxir desta nebulosa anestesiante? Tal e como fixo Heitor, o fillo que canta nun club, lonxe da insensibilidade.Sempre quixen bailar un tango de Teresa Costa Gonzalez obtivo o XVIIº Premio Alvaro Cunqueiro de textos teatrais, outorgado por AGADIC. O xurado salientou desta peza a solidez da sua estrutura dramatica, cualificandoa como unha obra "moi coidada" e "moi ben construida", asi como a sua intencion de ridiculizar valores dominantes na sociedade actual como o afan de poder, a ambicion, as aparencias, a superficialidade ou o materialismo, en contraste co "poder salvador dos soños"